Odżelazianie Wody Podziemnej: Skuteczne Metody i Najważniejsze Informacje

Szczegóły: Opublikowano: 09. December 2025

Żelazo w wodzie jest jedną z najczęstszych uciążliwości spotykanych przy użytkowaniu własnej studni głębinowej. Wysoka zawartość żelaza w wodzie negatywnie wpływa na instalację wodociągową, urządzenia techniczne budynku, jak również użytkowe właściwości wody. W efekcie korzystanie z wody z wysoką zawartością żelaza do celów bytowych jest utrudnione, a czasem nawet niemożliwe.

Skąd się bierze żelazo w wodzie?

Zawartość żelaza w wodach podziemnych jest powszechna i ma pochodzenie geologiczne. Żelazo w wodzie w warunkach beztlenowych lub niedotlenionych (a takie panują głównie w wodach podziemnych) najczęściej występuje w formie rozpuszczonej jako wodorowęglan żelaza, siarczan żelaza lub chlorek żelaza. W okolicach torfowisk, terenów bagnistych lub zalesionych żelazo bardzo często występuje w połączeniu ze związkami organicznymi np. z kwasami humusowymi, które są bardzo trudne do usunięcia z wody.

Zawartość żelaza w wodzie podziemnej może dochodzić do kilkudziesięciu mg w litrze. Na terenach Warmii i Mazur z reguły wartość ta jest mniejsza niż 10 mg/l, większe wartości występują sporadycznie.

Zdarzają się przypadki zbyt dużej zawartości żelaza w wodzie dostarczanej z sieci wodociągowej. Są dwie przyczyny takiego zjawiska. Pierwszą przyczyną jest przenikanie żelaza do wody w wyniku korozji elementów systemów jej dystrybucji (zbiorniki, rurociągi, kształtki itp.) wykonanych ze stali i żeliwa. Drugą przyczyną jest uwalnianie żelaza ze zmagazynowanych osadów sieci i instalacji wodociągowej, które wcześniej przez wiele lat odkładały się na wewnętrznej powierzchni rur w wyniku niedostatecznego procesu uzdatniania wody. Proces uwalniania żelaza do wody z osadów rurowych wyraźnie przybiera na sile w przypadku pogorszenia się warunków tlenowych (spadek zawartości tlenu w wodzie).

Normy żelaza w wodzie

Zgodnie z obowiązującymi przepisami (Rozporządzenie Ministra Zdrowia z 7 grudnia 2017 r w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi - Dz.U. 2017 poz. 2294) zawartość żelaza w wodzie w kranie konsumenta nie powinna przekraczać 200 µg/l (mikrogramów na litr), czyli 0,2 mg/l.

Przeczytaj także: Rodzaje złóż do odżelaziania wody

Powyżej tego stężenia zawartość żelaza w wodzie przybiera niekorzystny wpływ na stan techniczny instalacji wodociągowej, jak również na wskaźniki organoleptyczne wody, czyli wzrost jej mętności, pojawienie się rdzawo-brunatnej barwy, powstanie metalicznego smaku oraz zapachu wody. Wszystkie te czynniki są uciążliwe dla odbiorców oraz wywołują nieufność konsumenta do spożywania takiej wody.

Uciążliwości związane z żelazem w wodzie

Żelazo w warunkach beztlenowych (a takie panują głównie w wodach podziemnych) występuje w formie rozpuszczonej (bezbarwnej). W kontakcie z utleniaczem (np. z tlenem z powietrza atmosferycznego) żelazo zawarte w wodzie utlenia się i wytrąca właśnie w postaci zawiesiny tworzącej osad. Wytrącające się osady z żelaza (w kolorze rdzawo-brązowym) pogarszają barwę wody oraz jej mętność budząc nieufność konsumenta.

Przy stężeniu już 0,3 mg/litr (300 ug/l) żelazo barwi tkaniny podczas prania, pozostawia barwne smugi przy zmywaniu powierzchni, zostawia ciemne osady na sanitariatach, bateriach i wylewkach, natomiast wzrost mętności wody bywa zauważalny już przy stężeniu zaledwie 0,1 mg/l (100 ug/l).

Innym aspektem związanym ze zwiększoną zawartością żelaza w wodzie jest tendencja do wytrącania się nierozpuszczalnych związków żelaza w formie osadów na wewnętrznych ścianach rurociągów oraz zbiorników instalacji wodociągowej. W dłuższym okresie czasu warstwa odkładających się osadów doprowadza do zwężenia światła przewodów instalacji wodociągowej, co prowadzi do spadku ciśnienia na instalacji (zmniejszenie przepływu).

Dodatkowy, negatywnym aspektem zalegających osadów z żelaza jest rozwój mikroorganizmów, głównie bakterii żelazistych, które czerpią energię z procesu utleniania żelaza. Duża ilość nagromadzonych mikroorganizmów w osadach z żelaza jest źródłem wysokiej ilości ich wydzielin, które mogą prowadzić do pogorszenia m.in.

Przeczytaj także: Jak wybrać skuteczne odżelazianie wody?

Czy żelazo w wodzie jest szkodliwe dla zdrowia?

Główny Inspektorat Sanitarny (GIS) powołując się na ekspertów Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) podaje, że stężenie żelaza w wodzie do picia poniżej 2 mg/litr jest wolne od ryzyka niepożądanych skutków dla zdrowia.

Warto zaznaczyć, że nieświadome spożywanie wody z tak wysoką zawartością żelaza jest mało prawdopodobne, ponieważ zdecydowanie mniejsza zawartość żelaza (na poziomie 0,1- 0,3 mg/l) budzi nieufność konsumenta ze względu na większą mętność, rdzawo-brunatną barwę oraz żelazisty zapach i smak wody.

Jak sprawdzić zawartość żelaza w wodzie?

Zawartość żelaza w wodzie można zbadać na dwa sposoby:

Przy pomocy ogólnodostępnych testów kropelkowych, które umożliwiają szybkie otrzymanie wyniku oraz są tanie. Jednak ze względu na niewielką dokładność tego typu testy dają wyłącznie ogólny pogląd na zawartość żelaza w wodzie.
Wykonać laboratoryjne badania wody. Ta opcja jest zalecana, jeśli podejrzewamy wysoką zawartość żelaza w wodzie na podstawie pogorszonej jej jakości (brązowa barwa, metaliczny zapach lub smak) i spodziewamy się, że wymagane będzie zamontowanie filtrów do uzdatniania wody poprawiających jej jakość.

W takim przypadku badanie wody w laboratorium wykaże dokładną zawartość żelaza w wodzie, ale również umożliwi zbadanie pozostałych wskaźników, które mogą być w wodzie przekroczone i wymagają usunięcia. Badania laboratoryjne wody można wykonać w laboratoriach przedsiębiorstw wodociągowych (tych większych), wojewódzkich/powiatowych stacjach sanitarno-epidemiologicznych, prywatnych laboratoriach, firmach zajmujących się uzdatnianiem wody.

Poprawny dobór technologii usuwania żelaza z wody wymaga uwzględnienia kilku istotnych wskaźników fizykochemicznych zawartych w wodzie, które mają bezpośredni wpływ na skuteczne usuwanie żelaza. Do najważniejszych należą zawartość związków organicznych (wskaźnik określany jako utlenialność wody lub indeks nadmanganianowy), odczyn pH wody, jon amonu, a także kilka pobocznych wskaźników ułatwiających dobór odpowiedniej technologii tj. zawartość manganu w wodzie, twardość wody, barwa, zasadowość, mętność i zapach wody.

Przeczytaj także: Skuteczne odżelazianie wody: kompleksowy przegląd

Wykonanie odpowiedniej analizy fizykochemicznej wody jest pierwszym krokiem umożliwiającym poprawny dobór technologii usuwania z wody żelaza, który przełoży się na niskie koszty eksploatacyjne filtrów do wody, oraz zapewni skuteczne działanie systemu uzdatniania wody przez wiele lat.

Jak pozbyć się żelaza z wody?

Przekroczone żelazo w wodzie oddziałuje w szerokim zakresie na całą instalację, dlatego urządzenia do jego usuwania montowane są na wejściu instalacji do budynku. Na poprawny wybór technologii usuwania żelaza z wody ma wpływ bardzo wiele czynników m.in. wysokość przekroczenia żelaza w wodzie, zawartość innych zanieczyszczeń obecnych w wodzie (m.in. utlenialność, jon amonu, siarkowodór), wyposażenie techniczne budynku. Dlatego dobór odżelaziacza dokonywany jest indywidualnie z uwzględnieniem m.in. powyższych czynników.

Należy wspomnieć, że stosowane obecnie metody odżelaziania wody mają również pełną lub ograniczoną zdolność usuwania z wody manganu, który bardzo często występuje w wodzie równocześnie z żelazem.

Usuwanie żelaza z wody, czyli odżelazianie wody

W przypadku usuwania żelaza z wody pochodzącej z własnej studni dla budownictwa jednorodzinnego stosuje się obecnie dwie podstawowe technologie odżelaziania wody.

Pierwszą z nich jest zatrzymywanie utlenionych związków żelaza (wytrąconych w postaci zawiesiny) w objętości złoża filtra wody i okresowe odprowadzenie zawiesiny z żelaza do kanalizacji wraz z tzw. popłuczynami, które powstają podczas płukania filtra. W zależności od zastosowanego złoża filtrującego płukanie odżelaziacza wody może być wspomagane środkami chemicznymi w tzw. procesie regeneracji złoża (w budownictwie jednorodzinnym jest to najczęściej nadmanganian potasu).

Druga podstawowa technologia odżelaziania wody wykorzystuje proces wymiany jonowej i jest realizowana na złożach jonowymiennych, gdzie jony żelaza są zamieniane na jony sodu, po czym wypłukane do kanalizacji podczas procesu regeneracji filtra.

Biorąc pod uwagę powyższy podział technologiczny można wyodrębnić trzy podstawowe typy odżelaziaczy stosowane w budownictwie jednorodzinnym. Będą to:

odżelaziacz płukany wodą,
odżelaziacz wody regenerowany chemicznie,
filtr wielofunkcyjny - odżelaziacz wody ze złożem jonowymiennym

Wszystkie mają wady i zalety. Ponadto zastosowania każdego rozwiązania wymaga uwzględnienia wielu współzależnych czynników.

Odżelaziacz płukany wodą

Odżelaziacz płukany wodą wykorzystuje proces filtrowania zawiesiny wytrąconych związków żelaza w objętości złoża filtrującego. Usuwanie związków żelaza z wody odbywa się na złożach mineralnych np. piasek kwarcowy (wymaga wpracowania, które może trwać nawet do kilku miesięcy) lub na tzw. złożach katalitycznych posiadających zdolność przyspieszania procesu utleniania związków żelaza (nie wymagają wpracowania i działają natychmiast po rozpoczęciu procesu odżelaziania wody). Cechą charakterystyczną tego typu odżelaziaczy wody jest brak konieczności przeprowadzenia regeneracji złoża filtrującego środkami chemicznymi - w celu przywrócenia zdolności usuwania żelaza odbywa się jedynie płukanie wodą).

Odżelazianie na złożach płukanych wodą wymaga wstępnego doprowadzenie utleniacza i zapewnienia odpowiednio długiego czasu kontaktu utleniacza ze związkami żelaza. Jest to konieczne, aby rozpocząć proces wytrącania żelaza z wody w postaci zawiesiny, co umożliwia odfiltrowanie żelaza z wody. W budownictwie jednorodzinnym najczęściej realizowane jest to poprzez wykorzystanie zbiornika hydroforowego bez przepony o pojemności optymalnej 300 l oraz doprowadzenie powietrza (utleniaczem jest tlen) przez aspirator powietrza (zwężka napowietrzająca wykorzystująca efekt Venturiego) lub w przypadku dużych zawartości żelaza - kompresora bezolejowego.

Tego typu urządzenia wymagają dodatkowego miejsca do ich montażu. Napowietrzanie wody przy wykorzystaniu zbiornika hydroforowego bez przepony „przy okazji” pozwala usunąć z wody gazy złowonne np. siarkowodór, co jest zaletą tej technologii usuwania żelaza z wody.

Jak każdy filtr butlowy, również odżelaziacz pukany wodą wymaga zapewnienia odpowiedniego przepływu wody umożliwiającego odpowiednią ekspansję zboża podczas jego płukania (bez spełnienia tego warunku płukanie będzie nieskuteczne). Ponieważ złoża mineralne stosowane w tej technologii są złożami o wysokiej gęstości, wymagany przepływ wody podczas płukania jest zdecydowanie większy niż dla pozostałych technologii odżelaziania wody. W związku z powyższym odżelaziacz płukany wodą wymaga do poprawnej pracy pompy głębinowej o dużej wydajności.

Dla wielkości butli ciśnieniowych stosowanych w budownictwie jednorodzinnym są to wydajności od 3 m3/h i więcej. Należy podkreślić, że nie chodzi tu o przepływ nominalny (odczytany z tabliczki znamionowej pompy lub kartonu), a o RZECZYWISTY przepływ, czyli po uwzględnieniu wysokości podnoszenia, strat hydraulicznych i ciśnienia panującego w instalacji - więc pompa musi być naprawdę wydajna. Przy tego typu odżelaziaczach wody ze względu na wymagane wysokie wydajności płukania należy uwzględnić również wydajność roboczą ujęcia wody (wydajność „produkcji” wody) i w miarę konieczności wprowadzić płukanie przerwane, dające czas na regenerację ujęcia wody.

Ponieważ popłuczyny z odżelaziacza płukanego wodą nie posiadają w swoim składzie bakteriobójczych związków chemicznych w zasadzie mogą być odprowadzane do wszystkich rozwiązań zagospodarowania ścieków (kanalizacja miejska, przydomowa oczyszczalnia ścieków, zbiornik bezodpływowy tzw. szambo). Z uwagi na fakt, że płukanie tego typu odżelaziacza wody wymaga dużych wydajności przepływającej wody oraz częstszych procesów płukania, automatycznie przekłada się to na większą ilość popłuczyn, co jest istotne w przypadku odprowadzania popłuczyn do szamba (koszty wywozu).

Z tego samego powodu w przypadku eksploatacji przydomowych oczyszczalni ścieków powinno się również uwzględnić zapas wydajności hydraulicznej oczyszczalni, aby nie przekroczyć maksymalnego przepływ dobowego/godzinowego oczyszczalni (ilość popłuczyn w budynku jednorodzinnym generowana przez odżelaziacz wody w tej technologii zazwyczaj wynosi kilkaset litrów w ciągu ok. 15 minut, co odpowiada zużyciu wody przez kilka osób w ciągu całego dnia!!!).

Przykłady złóż katalitycznych stosowanych w tej technologii uzdatniania wody: Pyrolox, G1, mDox, Katalox.

Zalety odżelaziacza płukanego wodą:

wygodny w eksploatacji ze względu na brak konieczności uzupełniania środka chemicznego stosowanego do regeneracji
ze względu na konieczność napowietrzania wody usuwa gazy złowonne np. siarkowodór
nieszkodliwe dla przydomowych oczyszczalni ścieków popłuczyny zawierające głównie zawiesinę mineralną

Wady odżelaziacza płukanego wodą:

do płukania wymagana pompa o większej wydajności niż dla innych technologii odżelaziania wody przy tym samym rozmiarze butli
konieczność napowietrzenia wody - wymaga zbiornika hydroforowego o odpowiedniej objętości bez przepony wraz z aspiratorem powietrza/kompresorem bezolejowym lub układu z komorą sprężonego powietrza
częstsza konieczność płukania oraz większa jednorazowa ilość popłuczyn, co ma znaczenie np. podczas odprowadzania popłuczyn do szamba (sumaryczna ilość popłuczyn) lub przydomowej oczyszczalni ścieków bez zapasu przepływu hydraulicznego

Odżelaziacz wody regenerowany chemicznie

Odżelaziacz wody ze złożem katalitycznym regenerowany chemicznie również wykorzystuje proces filtracji żelaza z wody w objętości złoża. W odróżnieniu od odżelaziaczy płukanych tylko wodą wykorzystuje złoża katalityczne wymagające regeneracji utleniaczem chemicznym, który przywraca zdolność katalityczną złoża.

W budownictwie jednorodzinnym najczęściej stosowanym utleniaczem regenerującym złoże w tej technologii jest nadmanganianem potasu (KMnO4), który w postaci drobnych kryształów umieszczony jest w specjalnym zasobniku obok butli usuwającej żelazo z wody.

Złoża katalityczne regenerowane nadmanganianem potasu nie wymagają wcześniejszego natlenienia wody. Z tego względu ten typ odżelaziacza wody z powodzeniem będzie działał w instalacji z dowolnym typem zbiornika hydroforowego (również z hydroforem przeponowym). Ponadto dezynfekujące działanie czynnika regenerującego umożliwia rzadszą częstotliwość regeneracji w przypadku tego typu odżelaziaczy wody. Powyższe cechy realnie przekładają się na mniejszą ilość popłuczyn.

Ponieważ popłuczyny odprowadzane z tego typu odżelaziacza wody zawierają utleniacz o działaniu bakteriobójczym, nie powinno się stosować tego typu odżelaziacza przy biologicznych przydomowych oczyszczalniach ścieków pracujących w trybie przepływowym lub bez osadnika wstępnego, który pełni rolę bufora.

Przykłady złóż stosowanych w tej technologii:

Greensand

Metody odżelaziania wody

Istnieją różne metody odżelaziania wody, w tym:

Filtry narurowe
Kolumny filtracyjne
Odżelaziacze regenerowane różnego typu regeneratami
Odżelaziacze wody wymagające wstępnego napowietrzania

Niewielkie przekroczenia żelaza da się nawet usunąć za pomocą zmiękczacza wody. Proces odżelaziania zależy od wielu czynników, takich jak:

Stężenie żelaza w wodzie
Stężenie manganu w wodzie
pH wody
Utlenialność
Zasadowość
Barwa
Mętność
Występowanie jonu amonowego

Ogólnie, metody odżelaziania przy wyższych stężeniach związków żelaza w wodzie można podzielić na dwa rodzaje:

Metody z wykorzystaniem środków do regeneracji, takich jak: nadmanganian potasu, podchloryn, sól, ozon
Metody wymagające napowietrzania

Odżelazianie wody z regeneratami

Urządzenia ze złożami regenerowanymi nadmanganianem potasu działają podobnie jak te wymagające napowietrzania. Różnicę stanowi źródło pochodzenia tlenu. W tym rodzaju urządzeń tlenki gromadzone są na złożu oraz w wodzie. Można je stosować do większości rodzajów wód (o różnym pH, etc.), nawet przy wyższych stężeniach żelaza.

Nie jest to metoda wolna od wad. Przede wszystkim kłopot może stanowić obecność zbiornika na regenerat. Stale trzeba kontrolować jego poziom, ponieważ jeśli nie będzie go wystarczająco dużo, może nie dojść do prawidłowej regeneracji, a ostatecznie do zakłócenia samego procesu odżelaziania wody. Ponadto inżektor oraz wężyki w takim urządzeniu mogą się zwyczajnie zapchać. Kiedy w urządzeniu regenerowanym nadmanganianem potasu dojdzie do awarii lub regeneracja nie zostanie przeprowadzona w sposób prawidłowy, z kranu może popłynąć fioletowa woda, która stanowi realne zagrożenie dla zdrowia. Przykładem złoża, które wykorzystuje do regeneracji nadmanganian potasu jest dość popularny Greensand. Odżelaziacze regenerowane roztworem nadmanganianu potasu działają w wielu domach, jednak ich użytkowanie jest obciążone pewnym ryzykiem.

Odżelazianie wymagające wstępnego napowietrzania

Ze względu na o wiele łatwiejszą eksploatację oraz brak niebezpieczeństwa dla zdrowia człowieka w trakcie użytkowania, o wiele częściej w gospodarstwach domowych są stosowane urządzenia odżelaziające wymagające wcześniejszego napowietrzania wody. Jednym z największych zalet i przeważającym argumentem na rzeczy wyboru metody z napowietrzaniem jest fakt, że nie trzeba stosować żadnych środków chemicznych na żadnym z etapów pracy. Wszystko opiera się na naturalnych procesach, a regeneracja przeprowadzana jest za pomocą płukania wstecznego zwykłą wodą bez żadnych dodatków.

Warto zdawać sobie sprawę, że woda z własnych ujęć najczęściej zawiera w sobie żelazo w formie rozpuszczalnej. Jeśli woda zetknie się z tlenem, dochodzi do procesu utleniania, a żelazo z formy rozpuszczalnej w formę nierozpuszczalną. W taki sposób dochodzi do wytrącania się rdzawych cząstek stałych żelaza z wody. W taki właśnie sposób działają odżelaziacze ze wstępnym napowietrzaniem.

Najpierw dochodzi do wstępnego napowietrzania wody, żelazo zaczyna się wytrącać. Następnie na złożu filtracyjnym dochodzi do katalizy. Żelazo w formie nierozpuszczalnej pozostaje na złożu, a użytkownik otrzymuje oczyszczoną wodę pozbawioną tej substancji. Na podobnej zasadzie działają odżelaziacze wymagające montażu zwężki napowietrzającej (dobrym przykładem jest odżelaziacz wody Ecoperla Ironitower lub odżelaziacz i odmanganiacz wody Ecoperla Sanitower), jak i odżelaziacze wyposażone w komorę sprężonego powietrza (niedługo w ofercie marki Ecoperla pojawi się Ecoperla Oxytower).

Odmanganianie wody

W wodzie pitnej nie może znajdować się wiele jonów manganu. Jeśli jest ich za dużo, płyn ma nieprzyjemny smak i zapach. Taka woda w zasadzie nie nadaje się do picia. Żeby ją uzdatnić, stosuje się różne metody tzw. odmanganiania. Dozwolona wartość dla manganu wynosi 0,050 mg/dm3. Nie tylko na wodę pitną nakłada się tego typu ograniczenia. Również w zakładach pracy należy stosować się do odpowiednich przepisów.

Odmanganianie zwykle przeprowadza się wtedy, gdy woda jest czerpana ze źródeł podziemnych lub infiltracyjnych. Do jej uzdatnienia trzeba zastosować specjalistyczne techniki filtrujące płyny. Czasami odmanganianie potrzebne jest także w przypadku wód powierzchniowych. Wodę czerpaną z tego typu źródła wystarczy jednak standardowo przefiltrować lub poddać procesom koagulacji i sedymentacji.

Specjalistyczne metody filtrowania wody opierają się na wykorzystaniu profesjonalnych urządzeń. Zwykle związki manganu usuwa się tak samo jak związki żelaza. Z tego powodu procesy odżelaziania i odmanganiania przeprowadza się jednocześnie. Proces uzdatniania wody składa się z kilku etapów. Najważniejszymi z nich są korekty poziomu pH wody oraz filtracja. Bardzo skutecznym sposobem oczyszczania wody jest wykorzystanie urządzeń z odpowiednio dobranymi złożami, które pokrywa się odpowiednimi substancjami. Dwutlenek manganu, który wytrąca się w takiej mieszaninie, nie może później rozpuścić się w wodzie. Dzięki temu łatwo go usunąć z cieczy przy pomocy metod mechanicznych. Kiedyś filtry instalowane w gospodarstwach domowych miały duże rozmiary, były nieporęczne i kosztowne. Dzisiaj w każdym domu, w którym zużywa się wiele wody, można zainstalować niewielki odżelaziacz z funkcją wytrącania i usuwania jonów manganu.

Negatywny wpływ manganu na instalacje i sprzęty

Mangan w wodzie pitnej wpływa niekorzystnie nie tylko na walory smakowe. Cząstki pierwiastka mogą uszkodzić instalację wodno-kanalizacyjną w domu oraz urządzenia AGD podłączone do takiej instalacji. Woda z dużą zawartością manganu pozostawia żółto-brązowe plamy na wannie lub praniu. Ciecz może też skutecznie uszkodzić armaturę, zostawiając na jej powierzchni nieestetyczne zacieki.

Korzyści z odżelaziania i usuwania manganu z wody

Występujące w wodzie związki żelaza i manganu mają szkodliwy wpływ zarówno na zdrowie człowieka jak i na instalację oraz urządzenia. Powodują zarastanie instalacji, zażółcenie urządzeń sanitarnych i domowych. Zbyt wysoki poziomu żelaza powoduje zwiększenie ryzyka zawału serca lub powstawanie nowotworów a przedawkowanie manganu może prowadzić do demencji, schizofrenii, pogłębienia choroby Parkinsona.

Odżelazianie i usuwanie manganu sprawia że:

Następuje spadek barwy i mętności wody, dzięki czemu prana odzież nie ulega zniszczeniu wskutek powstawania żółtobrązowych lub brunatnych zacieków.
Na urządzeniach sanitarnych (umywalki, wanny, kabiny prysznicowe) nie powstają ciemne, ciężko usuwalne lub nawet trwałe zacieki.
Następuje ograniczenie masowego rozwoju bakterii żelazistych, powodujących korozję bakteryjną.
Ustaje efekt zarastania żelazem przewodów, wodomierzy i instalacji domowej co zabezpiecza armaturę i instalację przed zamuleniem oraz uszkodzeniami mechanicznymi.
Diametralnie poprawia się smak wody.

tags: #odzelazianie #wody #podziemnej #metody