Odwrotna kopia zapasowa: definicja i zastosowanie

Szczegóły: Opublikowano: 02. December 2025

W dzisiejszych czasach, kiedy dane są jednym z najcenniejszych zasobów, ochrona przed ich utratą lub uszkodzeniem staje się priorytetem. Kopia zapasowa, stworzona w celu ich odtworzenia po utracie lub uszkodzeniu, jest tutaj głównym założeniem. Przechowywanie istotnych danych na nośnikach zewnętrznych minimalizuje ryzyko ich utraty, ale często zwiększa również możliwość kradzieży informacji. Dlatego warto podjąć środki zaradcze.

Rodzaje kopii zapasowych

Każdy rodzaj kopii zapasowych ma różne przeznaczenie oraz metody tworzenia oraz ich przywracania. Można się jednak spotkać z łączeniem poszczególnych typów kopii, dzięki czemu użytkownik może spersonalizować własną kopię bezpieczeństwa i dopasować ją do swoich potrzeb. Odkryj podstawowe rodzaje kopii zapasowych oraz pojawiające się między nimi różnice. Przedstawmy różnice wynikające z metod zastosowania obydwu podejściem.

Pełna kopia zapasowa

W ramach pełnej kopii zapasowej (jak sama nazwa wskazuje) archiwizowane są wszystkie wskazane dane (np. katalogi i pliki). Pełna kopia bezpieczeństwa zwykle tworzona jest jako pierwsza - powoduje utworzenie „lustrzanego odbicia” wskazanych danych, które można w każdej chwili przywrócić.

Pełna kopia zapasowa umożliwia dostęp tylko do jednej wersji zabezpieczonych danych, które zostały zapisane w momencie utworzenia pełnej kopii zapasowej. Oznacza to, że archiwizacja danych wykonywana jest w stosunku jeden do jednego do pierwotnych zasobów.

W porównaniu do pozostałych rodzajów kopii zapasowych (różnicowej i przyrostowej), pełna kopia zapasowa jest najbardziej pojemna i (zależnie od ilości archiwizowanych zasobów) jej wykonanie może trwać najdłużej. Jednak proces przywracania pełnej kopii zapasowej jest najprostszy (wystarczy nadpisać oryginalne dane) - jest to spowodowane tym, że pełna kopia zapasowa nie zawiera wersjonowania zasobów (archiwizowana jest tylko jedna wersja danych).

Przeczytaj także: Sterowniki i usterki ASUS K52J

Kopia różnicowa

Różne rodzaje kopii zapasowych oferują m.in. kopię różnicową. W ramach różnicowej kopii zapasowej archiwizowane są tylko dane, które zostały zmienione od momentu wykonania ostatniej pełnej kopii zapasowej. Oznacza to, że w przypadku różnicowej kopii zapasowej mamy dostęp do zarchiwizowanych danych w ramach pełnej kopii zapasowej (utworzonej na początku) oraz do ostatniej kopii różnicowej, zawierającej nowe oraz ostatnio zmodyfikowane pliki.

Różnicowa kopia zapasowa łączy archiwizowane zasoby (tzw. działanie kulminacyjne), np.:

Dzień 1: archiwizowana jest pełna kopia zapasowa plików: 1.php, 2.php i pełna kopia zapasowa zawiera pliki: 1.php, 2.php.
Dzień 2: wykonana została modyfikacja pliku 1.php i dodany został plik 3.php. Kopia różnicowa zawiera: 1.php, 3.php
Dzień 3: wykonana została modyfikacja pliku 2.php i dodany został plik 4.php. Kopia różnicowa zawiera: 1.php, 2.php, 3.php, 4.php.

Różnicowa kopia zapasowa z reguły nie zajmuje tak dużo pojemności w porównaniu do pełnej kopii zapasowej i jej wykonanie nie wymaga dużo czasu (czas wykonania kopii różnicowej zależy od ilości nowych i zmodyfikowanych plików). Cechą różnicowych kopii zapasowych jest również w miarę prosta metoda przywracania, która wymaga dostępu do pełnej kopii zapasowej oraz ostatnio utworzonej kopii różnicowej.

Kopia przyrostowa

W ramach kopii przyrostowej archiwizowane są dane, które zostały dodane lub zmodyfikowane od momentu wygenerowania ostatniej kopii zapasowej. Oznacza to, że podczas archiwizacji danych przy kopii przyrostowej nie są kumulowane nowe oraz zmodyfikowane pliki - dzięki czemu pomija poprzednie kopie zapasowe i zawsze pozwala przywrócić ostatnią wykonaną kopię zapasową danych.

Przyrostowa kopia zapasowa to suma wszystkich kopii przyrostowych, np.:

Przeczytaj także: Zastosowanie wężyków do filtra osmozy

Dzień 1: archiwizowana jest pełna kopia zapasowa plików: 1.php, 2.php i kopia zapasowa zawiera pliki: 1.php, 2.php.
Dzień 2: wykonana została modyfikacja pliku 1.php i dodany został plik 3.php. Kopia przyrostowa zawiera 1.php, 3.php.
Dzień 3: wykonana została modyfikacja pliku 2.php i dodany został plik 4.php. Kopia przyrostowa zawiera 2.php, 4.php.
Dzień 4: wykonana została modyfikacja pliku 1.php i dodany został plik 5.php. Kopia przyrostowa zawiera 1.php, 5.php.

W porównaniu do poprzednich typów kopii zapasowych, kopia przyrostowa zajmuje najmniej miejsca i jej proces tworzenia jest najkrótszy - jednak jej przywracanie trwa najdłużej.

Przywracanie kopii przyrostowej wymaga dostępu do pełnej kopii zapasowej i wszystkich utworzonych kopii przyrostowych. Oznacza to, że jeśli utworzonych lub zmienionych zostało wiele plików, to wybranie i odtworzenie odpowiedniej kopii zapasowej może być bardzo czasochłonne.

Kopie zapasowe - FAQ

Jakie są różnice między pełną kopią zapasową a kopią różnicową?
Pełna kopia zapasowa kopiuje wszystkie pliki i folder do nowego miejsca, podczas gdy kopia różnicowa kopiuje tylko te pliki, które zmieniły się od ostatniej pełnej kopii.
Jak działa kopia przyrostowa?
Kopia przyrostowa kopiuje tylko te pliki, które zostały zmienione od ostatniej kopii zapasowej, niezależnie od tego, czy była to pełna kopia czy kopia różnicowa.
Jakie są zalety pełnej kopii zapasowej?
Pełna kopia zapasowa zapewnia kompletną ochronę danych, umożliwiając przywrócenie wszystkich plików i folderów w przypadku awarii lub utraty danych.

Przeczytaj także: Odwrócona osmoza: Twój przewodnik
Jakie są zalety kopii różnicowej?
Kopia różnicowa zajmuje mniej miejsca na dysku niż pełna kopia zapasowa i jest szybsza w tworzeniu, ponieważ kopiuje tylko zmienione pliki od ostatniej pełnej kopii.
Czy można łączyć różne rodzaje kopii zapasowych?
Tak, można łączyć różne typy kopii zapasowych, aby dostosować swoją strategię kopii zapasowych do indywidualnych potrzeb.

Odwrotna strona zdjęć cyfrowych - metadane

Kiedy oglądamy stare zdjęcie, na odwrocie często możemy znaleźć stempelek fotografa, notatkę na temat miejsca i daty zdjęcia, a nawet kto na nim jest. Nazwa pliku nie jest dobrym miejscem na zapisanie tych informacji. Okazuje się jednak, że obrazy cyfrowe mają “odwrotną stronę”, informacje o zdjęciu lub skanie, zapisaną wewnątrz pliku. Informacje są różnego typu.

Kamera cyfrowa zapisuje wiele danych technicznych takich jak czas naświetlania, przesłona, liczba pixli i dane samej kamery. Te metadane zapisywane są w standardzie zwanym Exif. Przy przesyłaniu zdjęć przydatna jest informacja o tym, co jest na zdjęciu przedstawione, kto je zrobił, tytuł zdjęcia, autor, dane o prawach autorskich itp. Te dane zapisywane są w standardzie o nazwie IPTC.

Zarówno Exif jak i IPTC zostały wprowadzone około 1995 roku, a więc są dość stare. Ma to swoje zalety - większość programów odczytujących zdjęcia potrafi odczytać te etykiety, a więc dane te są łatwo dostępne. Nie wszystkie formaty plików cyfrowych mogą je zmieścić (np. obrazy w formacie png nie zawierają danych Exif). Liczba etykiet jest ograniczona bez możliwości dodania nowych - brakuje ważnych pól, np. osoby na zdjęciu. Zapis jest ograniczony w wielkości tekstu (mała liczba znaków), brak jest kodowania unicode (brak wsparcia dla polskich liter), brak możliwości zapisu w różnych językach i wiele innych.

Niedawno wprowadzony został nowy standard zapisu metadanych w plikach cyfrowych o nazwie XMP. Jest to standard oparty o XML, a więc z definicji rozciągliwy. Jest w nim miejsce na różne przestrzenie nazw (namespaces)1, a więc może być w przyszłości rozszerzony w miarę potrzeb. Używa kodowania utf-8, więc można pisać dane używając czcionek polskich, niemieckich, greckich albo każdych innych. Posiada też możliwości wpisania etykiet w więcej niż jednym języku - szczególnie ważne dla osób czy środowisk wielojęzycznych. Zarówno etykiety Exif jak i IPTC sa uwzględnione w XMP jako osobne przestrzenie nazw, więc XMP jest wystarczającym standardem na przyszłość.

Odpowiedź sama się narzuca, szczególnie kiedy próbujemy zorientować się, kto jest na zdjęciu znalezionym w kolekcji babci, a brak jest jakiegokolwiek podpisu. W dzisiejszych czasach często przesyłamy zdjęcie innym - rodzinie, znajomym. Dobrze jest umieścić opis na odwrotnej stronie zdjęcia, co powoduje, że informacja nie zginie w transporcie. Jeśli przenosimy naszą kolekcję zdjęć na inny komputer, dane połączone ze zdjęciem mają dużo większą szansę być zachowane. Z wprowadzeniem XMP liczba etykiet i rodzaj metadanych jest praktycznie nieograniczona.

Możliwości jest więcej niż potrzeb, już sama lista przestrzeni nazw jest imponująca. Osoby - autorów (artystę - twórcę oryginalnego dzieła, fotografa, właściciela kamery, właściciela praw autorskich, osobę która pisała teksty itp.). Twarze (można zidentyfikować osoby poprzez podanie współrzędnych prostokąta, który zawiera twarz osoby. W podobny sposób można identyfikować inne elementy na zdjęciu, np. Opis albo streszczenie. Zapisanie i odczytanie metadanych może być proste lub skomplikowane, zależnie od tego, jak głęboko chcemy wejść w temat.

Narzędzia do zarządzania metadanymi

Picasa (darmowy program do organizacji i obróbki zdjęć) jest programem od którego warto zacząć. Każde zdjęcie można podpisać w Picasa (jest miejsce pod zdjęciem przy jego oglądaniu) i podpis ten zostanie zapisany w oryginalnym pliku w IPTC. Można też dodać słowa kluczowe - tagi. Picasa ma też bardzo dobre narzędzie do rozpoznawania twarzy ludzi - można ich podpisać i Picasa będzie sugerować inne znalezione zdjęcia tych osób. Od niedawna jest w Picasa opcja2 zapisania tych metadanych w zdjęciu, w strukturze XMP. “Na odwrotnej stronie” zdjęcia pojawi się więc informacja o tym, kto jest na zdjęciu i w którym miejscu.
IrfanView, XnView to dwa programy do ogladania i prostych operacji na zdjęciach. Oba to małe programy, które szybko sie ładują (szcególnie IrfanView) i nie wymagają wielu zasobów komputera. W IrfanView można obejrzeć, zmienić i dodać wartości w Exif i IPTC. XnView pozwala tylko na edycję istniejących pól IPTC, ale za to pozwala obejrzeć (ale nie edytować) zapis XMP. Oba pozwalają na zmiany grupowe plików, ale tylko IrfanView pozwala zmienić jakieś pole IPTC dla wszystkich plików w grupie.
ExifTool jest autorytatywnym narzędziem które potrafi czytać, zmieniać i zapisywać nie tylko Exif, IPTC i XMP, ale metadane z blisko 100 innych przestrzeni nazw które można znaleźć w zdjęciach. Jest to narzędzie linii poleceń, bardzo skuteczne ale niezbyt łatwe w obsłudze. Szczęśliwie istnieje nakładka GUI która pozwala na zapisanie i odczytanie większości etykiet.

Duże programy do edycji obrazu, takie jak GIMP czy Photoshop potrafią także czytać i zapisywać wiele etykiet. Z rosnąca liczbą narzędzi do zapisywania i odczytywania metadanych nie ma powodu, aby z nich nie skorzystać.

Kopia posektorowa

Kopia posektorowa (kopia binarna) to fizyczny obraz całego nośnika pamięci, wybranych partycji lub konkretnych fragmentów, wykonany sektor po sektorze. Wykonujemy ją wtedy, gdy chcemy zabezpieczyć lub powielić dane w niezmienionej formie z innego urządzenia, albo gdy z różnych przyczyn (uszkodzenie tablic MFT, uszkodzone sektory, ogólna degradacja nośnika) dostęp do danych jest utrudniony i konieczne jest ich odzyskanie.

Zaletą obrazowania pamięci w ten sposób jest liniowy odczyt urządzenia (mniejsze obciążenie dla dysków mechanicznych), brak zależności od struktury danych zapisanych na nośniku oraz - co najważniejsze - jeśli stan nośnika ulegnie pogorszeniu lub dojdzie do poważniejszego uszkodzenia, mamy już zabezpieczoną przynajmniej częściową kopię.

Warunkiem niezbędnym do wykonania kopii jest prawidłowa identyfikacja nośnika oraz dostęp do jego obszaru LBA (ang. TRIM - funkcja spotykana w dyskach SSD oraz dyskach twardych w technologii SMR.Ma on za zadanie przyspieszać operacje na poziomie oprogramowania układowego. Upraszczając: jeśli skasujemy plik lub sformatujemy dysk to informacja ta niszczona jest na pozimie Translatora.Oznacza to, że skasowany plik lub sformatowany dysk zwraca nam zerową zawartość.

Azure Cosmos DB - ciągłe tworzenie kopii zapasowych

Usługa Azure Cosmos DB wykonuje kopię zapasową danych w tle bez korzystania z dodatkowej aprowizowanej przepływności (RU) ani wpływu na wydajność i dostępność bazy danych. Ciągłe tworzenie kopii zapasowych jest wykonywane w każdym regionie, w którym istnieje konto. Na przykład konto może mieć region zapisu w regionie Zachodnie stany USA i regiony odczytu w regionach Wschodnie stany USA i Wschodnie stany USA 2. Te regiony repliki można następnie utworzyć kopię zapasową na zdalnym koncie usługi Azure Storage w każdym odpowiednim regionie. Domyślnie każdy region przechowuje kopię zapasową na kontach magazynu lokalnie nadmiarowego. Wybrana opcja zależy od wybranej warstwy ciągłej kopii zapasowej.

Punkt w czasie przywracania może być dowolnym znacznikiem czasu w okresie przechowywania nie dalej niż punkt utworzenia zasobu. W trybie silnej spójności kopie zapasowe wykonywane w regionie zapisu są bardziej aktualne w porównaniu z regionami odczytu. Regiony odczytu mogą opóźnić się z powodu problemów z siecią lub innymi przejściowymi problemami. Podczas przywracania można uzyskać najnowszy znacznik czasu możliwy do przywrócenia dla danego zasobu w określonym regionie.

Obecnie możesz przywrócić konto usługi Azure Cosmos DB (interfejs API dla noSQL lub MongoDB, interfejs API dla tabel, interfejs API dla języka Gremlin) w określonym punkcie w czasie do innego konta. Domyślnie usługa Azure Cosmos DB przechowuje dane kopii zapasowej w trybie ciągłym w obiektach blob magazynu lokalnie nadmiarowego. W przypadku regionów, w których skonfigurowano nadmiarowość strefy, kopia zapasowa jest przechowywana w obiektach blob magazynu strefowo nadmiarowego.

Tryb ciągłej kopii zapasowej obsługuje dwa sposoby przywracania usuniętych kontenerów i baz danych. Można je przywrócić na nowe konto lub na istniejące konto. Wybór między tymi dwoma trybami zależy od scenariuszy. W większości przypadków preferowane jest przywrócenie usuniętych kontenerów i baz danych na istniejącym koncie. Pozwala to uniknąć kosztów transferu danych wymaganych podczas przywracania do nowego konta.

W stanie stałym wszystkie mutacje wykonywane na koncie źródłowym (w tym bazy danych, kontenery i elementy) są tworzone asynchronicznie w ciągu 100 sekund. Jeśli nośnik kopii zapasowej usługi Azure Storage nie działa lub jest niedostępny, mutacje są utrwalane lokalnie do momentu udostępnienia nośnika.

Można przywrócić dowolną kombinację kontenerów z aprowizowaną przepływnością, bazę danych z udostępnioną przepływnością lub całe konto. Akcja przywracania przywraca wszystkie dane i właściwości ich indeksu do nowego konta. Proces przywracania gwarantuje, że wszystkie dane przywrócone do konta, bazy danych lub kontenera są spójne do określonego czasu przywracania. Czas trwania przywracania zależy od ilości danych, które należy przywrócić.

W trybie ciągłej kopii zapasowej kopie zapasowe są wykonywane w każdym regionie, w którym jest dostępne konto usługi Azure Cosmos DB. Kopie zapasowe tworzone dla każdego konta regionu są domyślnie nadmiarowe lokalnie i strefowo nadmiarowe, jeśli konto ma włączoną funkcję strefy dostępności dla tego regionu.

Nie można przywrócić podzbioru kontenerów w bazie danych z udostępnioną przepływnością. Aby przywrócić konta na żywo usługi Azure Cosmos DB, które nie zostały usunięte, najlepszym rozwiązaniem jest zawsze identyfikowanie najnowszego znacznika czasu możliwego do przywrócenia dla kontenera.

Funkcja przywracania do punktu w czasie obsługuje następujące scenariusze. Scenariusze od 1 do 3 pokazują, jak wyzwolić przywracanie, jeśli znany jest wcześniej znacznik czasu przywracania. Mogą jednak wystąpić scenariusze, w których nie znasz dokładnego czasu przypadkowego usunięcia lub uszkodzenia.

Scenariusz 1 - Przywracanie usuniętego konta: wszystkie usunięte konta, które można przywrócić, są widoczne w okienku Przywracanie . Jeśli na przykład konto A zostało usunięte w znaczniku czasu T3.
Scenariusz 2 - przywracanie danych konta w określonym regionie: na przykład jeśli konto A istnieje w dwóch regionach Wschodnie stany USA i Zachodnie stany USA w czasie T3.
Scenariusz 3 - odzyskiwanie po przypadkowej operacji zapisu lub usuwania w kontenerze ze znanym znacznikiem czasu przywracania: na przykład jeśli wiesz, że zawartość kontenera 1 w bazie danych 1 została przypadkowo zmodyfikowana w znaczniku czasu T3.
Scenariusz 4 - Przywracanie konta do poprzedniego punktu w czasie przed przypadkowym usunięciem bazy danych: w witrynie Azure Portal możesz użyć okienka zestawienia zdarzeń, aby określić, kiedy baza danych została usunięta i znaleźć czas przywracania.
Scenariusz 5 - przywracanie konta do poprzedniego punktu w czasie przed przypadkowym usunięciem lub modyfikacją właściwości kontenera: w witrynie Azure Portal możesz użyć okienka zestawienia zdarzeń, aby określić, kiedy kontener został utworzony, zmodyfikowany lub usunięty, aby znaleźć czas przywracania.

Usługa Azure Cosmos DB umożliwia izolowanie i ograniczanie uprawnień przywracania dla konta ciągłej kopii zapasowej do określonej roli lub podmiotu zabezpieczeń. Operacje zapisu wykonywane w regionie centrum są natychmiast potwierdzane i kopie zapasowe są tworzone asynchronicznie w ciągu 100 sekund. W kontach z możliwością wielokrotnego zapisu, wszelkie zmiany przeprowadzane w regionie satelitarnym są wysyłane do regionu centralnego w celu potwierdzenia. Region centrum sprawdza, czy jest potrzebne jakiekolwiek rozwiązanie konfliktów , przypisuje znacznik czasu rozwiązywania konfliktów po rozwiązaniu konfliktów i wysyła dokument z powrotem do regionu satelitarnego. Region satelitarny wykonuje kopię zapasową dokumentów tylko po otrzymaniu potwierdzenia z koncentratora. W tym scenariuszu, jeśli podany znacznik czasu przywracania to T3 dla regionu centrum jako źródło, przywracany jest tylko dokument Doc1. Dokument doc2 nie został potwierdzony przez centrum przez T3.

Konto usługi Azure Cosmos DB z ciągłą 30-dniową kopią zapasową ma dodatkową miesięczną opłatę za przechowywanie kopii zapasowej. Zarówno 30-dniowa, jak i 7-dniowa warstwa ciągłego wycofywania powoduje naliczanie opłat w celu przywrócenia danych. Koszt przywracania jest dodawany za każdym razem, gdy operacja przywracania jest inicjowana. Każde wywołanie interfejsu API przywracania powoduje naliczanie jednorazowej opłaty. Opłata za 30-dniową warstwę przechowywania jest naliczana za magazyn kopii zapasowych.

Domyślny proces przywracania przywraca wszystkie właściwości kontenera, w tym konfigurację TTL. Bez wyłączenia TTL podczas przywracania może to spowodować usunięcie danych. Interfejsy API usługi Azure Cosmos DB dla baz danych SQL, MongoDB, Gremlin i Table obsługiwane na potrzeby ciągłej kopii zapasowej.

Usługa Azure Synapse Link dla kont baz danych korzystających z trybu ciągłej kopii zapasowej jest ogólnie dostępna. Odwrotna sytuacja, czyli tryb ciągłego tworzenia kopii zapasowej dla kont z obsługą usługi Synapse Link, jest w publicznej wersji zapoznawczej. Obecnie klienci, którzy wyłączyli usługę Synapse Link z kontenerów, nie mogą migrować do ciągłej kopii zapasowej. Magazyn analityczny nie jest uwzględniany w kopiach zapasowych. Przywracane konto jest tworzone w tym samym regionie, w którym znajduje się konto źródłowe.

Okno przywracania wynosi tylko 30 dni dla warstwy ciągłej 30-dniowej i siedem dni dla warstwy ciągłej 7-dniowej. Te warstwy można przełączyć, ale nie można zmienić rzeczywistych ilości (7 lub 30). Kopie zapasowe nie są automatycznie odporne na awarie geograficzne. Gdy przywracanie jest w toku, nie modyfikuj ani nie usuwaj zasad zarządzania tożsamościami i dostępem (IAM).

Konta usługi Azure Cosmos DB dla bazy danych MongoDB z ciągłą kopią zapasową nie obsługują tworzenia unikatowego indeksu dla istniejącej kolekcji. Po przywróceniu możliwe jest, że w przypadku niektórych kolekcji indeks spójny może zostać odbudowany. Nie można dodawać, aktualizować ani odrzucać unikatowych indeksów w interfejsie API dla bazy danych MongoDB podczas tworzenia konta trybu ciągłej kopii zapasowej.

Acronis Backup

Podczas tworzenia kopii zapasowej, zlokalizowanej poza chmurą Acronis Backup, np. na dysku komputera lub dysku sieciowym, masz możliwość wyboru jaki rodzaj kopii będzie realizowany. Aby uzyskać dostęp do ustawień harmonogramu kopii pełnej, różnicowej i przyrostowej, podczas tworzenia nowego planu wybierz lokalną lokalizację docelową kopii.

Bardzo istotnym elementem podczas tworzenia kopii zapasowej jest założenie, że kopia zapasowa nie jest tylko tworzeniem kopii tego samego pliku lub jego kolejnych wersji, umieszczonych w osobnym katalogu komputera. Wychodząc z tej definicji oraz dokonując oceny wartości naszych zasobów, potrzeb dot. WAŻNE! Acronis Backup, podczas tworzenia kopii zapasowej do chmury, czyli na serwery usługi, wykonuje pełną kopię zapasową wraz ze wszystkimi wersjami katalogów i plików, które zostały wskazane do zabezpieczenia.

Poniższe definicje odnoszą się nie tylko do działania usługi Acronis Backup, ale także do ogólnego działania mechanizmów kopii zapasowych. Kopiowane są wszystkie, wskazane zasoby - dyski, foldery i pliki, a następnie zapisywane w ramach usługi Acronis Backup. Pełna kopia zapasowa wykonywana jest zwykle jako pierwsza, tworząc na serwerze usługi kopii zapasowej obraz startowy zasobów wskazanych do zabezpieczenia. Na tym etapie użytkownik usługi ma dostęp do jednej wersji plików, pobranych i zabezpieczonych w chwili utworzenia pełnej kopii zapasowej.

Kopia różnicowa bazuje na tworzeniu kopii zapasowej danych, które zostały zmienione lub dodane, od czasu utworzenia ostatniej pełnej kopii zapasowej. Ten rodzaj kopii nie zajmuje dużo miejsca i wykonywany jest stosunkowo krótko (w zależności od ilości nowych lub zmienionych zasobów). Jest prosty w odtworzeniu, ponieważ co widać wyżej, wymaga „dwóch nośników” w postaci pełnej kopii bazowej oraz ostatniej kopii różnicowej.

Pozostałe kopie wykonywane, np. Kopia przyrostowa bazuje na schemacie tworzenia kopii zapasowej danych, które zostały zmienione lub dodane, od czasu utworzenia ostatniej, dowolnej kopii zapasowej. Takie rozwiązanie zajmuje najmniej miejsca w ramach serwera kopii zapasowej, realizowany proces trwa najkrócej. Kopia przyrostowa wymaga jednak najwięcej czasu na jej przywrócenie. Użytkownik do przywrócenia kopii przyrostowej, będzie potrzebował pełnej kopii zapasowej oraz wszystkich kopii przyrostowych, które zostały wykonane podczas działania harmonogramu.

WAŻNE! Pamiętaj, że niezależnie od wybranego mechanizmu tworzenia kopii zapasowej, usługa Acronis Backup działa w tle. Oznacza to, że aplikacja nie wymaga udziału użytkownika w poprawnej realizacji harmonogramu tworzenia kopii zapasowych. Chroń to, co najcenniejsze.

Zasada 3-2-1

Reguła 3-2-1 w tworzeniu kopii zapasowych to strategia, która ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa danych poprzez przechowywanie ich w trzech różnych miejscach:

3 - Przechowuj trzy kopie swoich danych.
2 - Użyj dwóch różnych nośników.
1 - Przechowuj jedną kopię poza siedzibą firmy.

tags: #odwrocona #kopia #zapasowa #definicja