Odwrócona soczewka w oku: Przyczyny, objawy i leczenie

Szczegóły: Opublikowano: 15. December 2025

Prawidłowo dobrana soczewka kontaktowa nie tylko koryguje wadę wzroku, ale także powinna układać się na oku w sposób zapewniający komfort oraz prawidłową wymianę filmu łzowego. Aby było to możliwe, specjalista przy doborze soczewek musi uwzględnić kilka kluczowych parametrów. Miękkie soczewki opisuje się m.in. poprzez krzywiznę bazową (BC, base curve), średnicę całkowitą (DIA, diameter), moc optyczną oraz materiał, z którego zostały wykonane.

Średnica soczewki kontaktowej (DIA)

Średnica soczewki kontaktowej (DIA, diameter) to parametr określający całkowitą szerokość soczewki w milimetrach (mm), mierzony od jednej krawędzi do drugiej. Źle dobrana średnica może prowadzić do dyskomfortu, niestabilnego widzenia czy podrażnień rogówki i spojówki.

Pomiar średnicy poziomej widocznej tęczówki (HVID, horizontal visible iris diameter) jest przydatną wskazówką przy doborze soczewki przez specjalistę. Pozwala ocenić, czy potrzebna będzie większa czy mniejsza średnica. Trzeba jednak pamiętać, że jest to tylko wartość orientacyjna, ponieważ rzeczywista średnica rogówki jest średnio o około 1,5 mm większa niż HVID.

Średnica soczewki powinna być dobrana tak, aby całkowicie pokrywała rogówkę i zachodziła na spojówkę, nie powodując nadmiernego ucisku na spojówkę ani rąbek rogówki, a jednocześnie zapewniała odpowiednią ruchomość umożliwiającą wymianę łez. W przypadku soczewek miękkich niewielkie różnice w średnicy (ok. Dobrze dobrana średnica soczewki sprawia, że soczewka w całości pokrywa rogówkę i lekko zachodzi na spojówkę, ale nie powoduje ucisku ani podrażnień. Przy każdym mrugnięciu soczewka przesuwa się w minimalnym stopniu, co umożliwia prawidłową wymianę filmu łzowego i usuwanie zanieczyszczeń. Krawędź soczewki układa się gładko, bez odstających fragmentów czy ucisku na rąbek rogówki.

Średnica całkowita (DIA) to parametr, który decyduje o tym, czy soczewka w pełni pokrywa rogówkę i stabilnie leży na oku. Zbyt mała lub zbyt duża średnica może powodować dyskomfort i problemy z widzeniem.

Przeczytaj także: Krok po kroku: filtr powietrza GSR 600

Problemy z dopasowaniem soczewek

Luźno dopasowane soczewki mogą powodować uczucie dyskomfortu oraz zmienne widzenie. Pacjenci często skarżą się, że soczewka zsuwa się z rogówki, zwłaszcza podczas mrugania. Przy ocenie dopasowania warto najpierw upewnić się, czy soczewka nie została odwrócona na lewą stronę, to częsty powód zbyt luźnego ułożenia. Jeśli problem utrzymuje się, można rozważyć zmianę na soczewkę o bardziej stromej krzywiźnie bazowej.

Soczewki zbyt ciasno przylegające do rogówki początkowo bywają dla pacjenta komfortowe, ponieważ nie przesuwają się i dają stabilne widzenie.

Co zrobić, gdy soczewka nie chce przylgnąć do oka?

Niekiedy zdarza się, że mimo prób założenia szkieł kontaktowych, zamiast przylgnąć do powierzchni gałki ocznej zostają one na palcu. W takiej sytuacji warto pochylić się nad poprawnymi technikami zakładania soczewek i sprawdzić, czy aby na pewno wykonujemy je właściwie.

Jak nietrudno się domyślić, najczęściej za niemożność przylgnięcia soczewki do powierzchni oka odpowiada jej nieodpowiednie zakładanie. Ku przypomnieniu, poprawnie zaaplikowanie soczewki wymaga szerokiego otwarcia oka, by nie zahaczać o powieki. Warto podkreślić, że znaczenie ma także samo ułożenie soczewki na palcu. Jeżeli brzeg szła kontaktowego będzie stykał się z palcem, trudniej będzie także się od niego odklejał, dlatego tak ważne jest, aby zadbać o przyłożenie soczewki do oka całą jej powierzchnią. Oczywiście palec nie powinien być także mokry, ponieważ w tym przypadku będzie utrudniał „przyklejenie się” soczewki do oka.

Co jednak, jeśli pamiętamy o wyżej wymienionych aspektach, a mimo to szkła kontaktowe nie chcą przylgnąć do powierzchni oka? Być może jest to znak, że nasze soczewki są źle dobrane i warto skorzystać z pomocy eksperta w tej kwestii.

Przeczytaj także: Kompleksowy przewodnik: Osuszacz i kompresor

Dlaczego soczewki kontaktowe wypadają?

Zakładanie soczewek w nieumiejętny sposób to częsta przyczyna wypadania szkła kontaktowego z oka. Nieodpowiednia krzywizna i średnica również mogą stanowić powód nietrzymania się soczewki na oku. Przesuszone oczy to kolejna potencjalna przyczyna tego problemu, dlatego tak ważne jest, aby dbać o regularne nawilżanie, stosując nawilżające krople do oczu, takie jak Avizor Lacrifresh Moisture. Jeśli nie chcemy doprowadzić do problemów z przyleganiem soczewki do oka, zrezygnujmy również z przecierania oczu czy zasypiania z założonymi szkłami kontaktowymi, chyba że ich producent dopuszcza taką możliwość, jak jest w przypadku soczewek Air Optix Night & Day Aqua.

Jak poprawnie aplikować soczewki kontaktowe do oczu?

Na początku zadbajmy o podstawowe aspekty takie jak uprzednie umycie rąk czy odpowiednie oświetlenie. Kolejnym krokiem jest upewnienie się, czy soczewka nie jest wywinięta na zewnątrz. Jeśli zdarzy się, że będzie, zrezygnuj z jej założenia i zaaplikuj inną, ponieważ odwrócona soczewka może częściej przemieszczać się na oku i powodować podrażnienia. W tym miejscu warto także podkreślić, że konieczne jest sprawdzenie, czy aplikujemy soczewkę prawą czy lewą, ponieważ w przypadku, kiedy mają one dwie różne moce, stanowi to istotną różnicę. Przed zaaplikowaniem należy także oczyścić szkło kontaktowe płynem do soczewek. Zakładanie zaczynamy od przytrzymania dolnej powieki za pomocą środkowego palca i podciągnięcia górnej powieki, używając w tym celu drugiej dłoni. Umieszczanie szkła kontaktowego na oku wykonujemy palcem wskazującym tak, aby soczewka przylgnęła równomiernie do oka.

Co się stanie, jeśli założę soczewkę odwrotnie na drugą stronę?

W związku z tym wielu użytkowników zadaje często pytanie: co się stanie, jeśli założę soczewkę odwrotnie na drugą stronę? Postanowiliśmy odpowiedzieć i raz na zawsze rozwiać Twoje wątpliwości. Nie musisz się martwić, że soczewka na lewej stronie wywoła nieodwracalne i poważne dla Twojego zdrowia konsekwencje lub, że nie będzie już zdatna do użycia. Najczęściej nieprawidłowe ubieranie soczewek powoduje: uczucie dyskomfortu, pogorszoną jakość widzenia, wrażenie obecności obcego ciała w oku. W takiej sytuacji konieczne jest wyjęcie soczewek, przewrócenie ich na prawą stronę i ponowne włożenie. Tylko tyle wystarczy, aby cieszyć się komfortem i ostrością widzenia.

Ubieranie soczewek - jak sprawdzić, czy soczewka jest na dobrej stronie?

Aby uniknąć zdejmowania soczewek i ich ponownego zakładania, warto dowiedzieć się, jak po wyciągnięciu ich z opakowania upewnić się, że są one na odpowiedniej stronie. Są trzy sposoby na sprawdzenie tego:

Sposób nr 1: Wyjmij soczewkę z opakowania i umieść na palcu wskazującym. Podnieś palec z soczewką pod światło i na wysokość oczu, aby móc się jej dobrze przyjrzeć. Jeśli ma regularny kształt miski, to znaczy, że znajduje się na właściwej stronie. Kiedy jednak swoim kształtem przypomina bardziej spodek, oznacza to soczewkę na lewej stronie. Przed założeniem wystarczy ją wywinąć na prawą stronę.
Sposób nr 2: Soczewkę umieść między kciukiem a palcem wskazującym i spróbuj ją lekko nacisnąć. Jeżeli jej brzegi zaginają się do wewnątrz, to soczewka jest na właściwej stronie, jeśli na zewnątrz to koniecznie należy ją odwrócić.
Sposób nr 3: Coraz więcej producentów dla ułatwienia umieszcza na powierzchni szkieł kontaktowych specjalne oznaczenia. To łatwy sposób na to, jak rozpoznać czy soczewka jest na dobrej stronie. Przykładem mogą być soczewki kontaktowe marki ACUVUE. Producent umieszcza na nich oznaczenie w postaci cyfr 123. Jeśli więc trzymając soczewkę na palcu wskazującym i obserwując ją od dołu, widzisz lustrzane odbicie tych cyfr, to soczewka jest na lewej stronie i należy ją wywinąć.

Soczewka na lewej stronie nie stanowi zagrożenia dla zdrowia i wystarczy ją wyjąć, wywinąć i założyć ponownie.

Przeczytaj także: Filtry Webber: wymiana

Inne problemy związane z okiem

Artykuł powstał w oparciu o publikacje naukowe i stanowi integralną część Poradnika Optometrysty. Zapoznaj się z artykułami zgromadzonymi w poradniku, aby dowiedzieć się więcej o soczewkach kontaktowych, okularach i zagadnieniach związanych z narządem wzroku. W razie wątpliwości skontaktuj się z naszym zespołem optometrystów lub poradź się swojego okulisty.

Amblyopia (niedowidzenie)

Amblyopia, znana również jako “leniwe oko”, jest problemem zdrowia oczu, który może wpływać na ostrość wzroku, a nawet prowadzić do utraty widzenia. To stan, który jest wynikiem nieprawidłowej komunikacji między okiem a mózgiem, a zrozumienie go jest kluczem do odpowiedniego leczenia i poprawy jakości życia.

Amblyopia, zwykle określana jako “leniwe oko”, to stan, który powoduje zmniejszenie ostrości wzroku pomimo korzystania z najbardziej efektywnych metod korekcji wzroku. Zjawisko to występuje, gdy jeden z oczu ma lepszą ostrość wzroku, co może prowadzić do utraty widzenia binokularnego - mózg wówczas korzysta wyłącznie z informacji wzrokowych pochodzących z oka o lepszym widzeniu, ignorując to o słabszym widzeniu. W niektórych przypadkach amblyopia może dotyczyć obu oczu, co oznacza, że oba oczy mają obniżoną ostrość wzroku mimo prób korekcji.

Amblyopia, jeśli nie zostanie zdiagnozowana i leczona we wczesnym dzieciństwie, może utrzymywać się przez wiele lat, a nawet do wieku dorosłego. Szacuje się, że od 1 do 5% ogólnej populacji zmaga się z amblyopią. Wczesne wykrycie tego stanu jest kluczowe, ponieważ pozwala na rozpoczęcie leczenia w etapie, kiedy możliwe jest stymulowanie tworzenia połączeń neuronalnych w drogach wzrokowych, co z kolei może prowadzić do poprawy ostrości widzenia u dziecka.

Przyczyny amblyopii (niedowidzenia)

Amblyopia jest wynikiem braku bodźców, które są niezbędne dla prawidłowego rozwoju widzenia i centralnej fiksacji siatkówkowej (zdolności oka do utrzymania stałego obrazu na siatkówce). Istnieje kilka typów amblyopii, które zależą od czynnika, który wywołuje ten stan. Należą do nich: amblyopia zeza, anizometropia, niedowidzenie deprywacyjne (spowodowane niedostatkiem bodźców) oraz ametropijne.

Bezpośrednie przyczyny “leniwego oka” mogą obejmować:

Zez jednostronny: Amblyopia może być wynikiem nieleczonego zeza. Warto jednak pamiętać, że może wystąpić również sytuacja odwrotna - oko może zacząć zezać w wyniku niedowidzenia.
Anizometropia: Jest to stan, w którym istnieje znaczna nierówność refrakcji (rozproszenia światła) między obu oczami. Przyczyny tego stanu mogą być różne, w tym krótkowzroczność o różnych mocach w obu oczach, dalekowzroczność o różnych mocach w obu oczach, czy astygmatyzm.
Deprywacja sensoryczna: Występuje, gdy choroby oczu uniemożliwiają dotarcie bodźca świetlnego do siatkówki, zaburzając normalny proces widzenia. Może to wystąpić, na przykład, gdy dziecko rodzi się z zaćmą. Może to również być wynikiem anatomicznych defektów siatkówki lub nerwu wzrokowego, lub oczopląsu. Jeśli wystąpi w krytycznym okresie rozwoju wzroku, może prowadzić do amblyopii.

Leczenie amblyopii

Podstawą leczenia amblyopii jest eliminacja choroby lub przyczyny, która powoduje problem z widzeniem, jeśli taka występuje. Mogą to być operacje korekcyjne, takie jak operacja zeza, zabieg korygujący opadanie powieki, czy usunięcie zaćmy. Wierzy się, że pełne wyleczenie jest możliwe tylko do około 7.-10. roku życia, a im młodsze jest dziecko, tym szybciej może przebiegać proces poprawy widzenia.

Kolejnymi krokami w leczeniu amblyopii są:

Terapia refrakcyjna: Optymalna korekcja optyczna wady wzroku (na przykład za pomocą okularów) jest pierwszym etapem w leczeniu amblyopii, niezależnie od tego, czy przyczyną jest zez, czy anizometropia.
Terapia okluzyjna: Polega na zasłanianiu zdrowego oka i stymulowaniu w ten sposób mózgu, aby włączył niedowidzące oko w proces widzenia.
Penalizacja atropiną: Jest to alternatywa dla terapii okluzyjnej, zwłaszcza gdy mały pacjent nie współpracuje lub zasłanianie oka nie przynosi oczekiwanych rezultatów.

Odwarstwienie siatkówki

Odwarstwienie siatkówki to poważny problem wzrokowy, który może prowadzić do utraty wzroku, jeśli nie zostanie szybko rozpoznany i odpowiednio leczony. Siatkówka jest cienką błoną pokrywającą tylne ściany gałki ocznej, która jest niezbędna dla naszego wzroku. Odwarstwienie siatkówki może być wywołane przez szereg czynników, które wpływają na integralność tej ważnej warstwy oka.

Przyczyny odwarstwienia siatkówki

Zmiany związane z wiekiem: W miarę starzenia się organizmu, ciało szkliste (substancja o żelowej konsystencji, która wypełnia wnętrze oka) może kurczyć się i oddzielać się od siatkówki, co w niektórych przypadkach prowadzi do jej odwarstwienia.
Urazy oka: Silne uderzenia w oko lub głowę mogą prowadzić do odwarstwienia siatkówki.
Choroby i stan oka: Pewne schorzenia oczu, jak np. zaawansowana retinopatia cukrzycowa, retinopatia wcześniacza, zapalenia błony naczyniowej oka (uveitis) czy guzy wewnątrzgałkowe, mogą zwiększać ryzyko odwarstwienia siatkówki.

Objawy odwarstwienia siatkówki

Odwarstwienie siatkówki może przebiegać różnie u różnych osób, ale istnieje kilka typowych objawów, na które warto zwrócić uwagę:

Pojawienie się "much" lub "pająków" w polu widzenia: Nazywane są one "migotaniami" lub "pływającymi ciałami szklistymi" i pojawiają się jako małe, ciemne plamki lub nitki dryfujące w polu widzenia.
Błyski świetlne w oku: Osoby doświadczające odwarstwienia siatkówki często zgłaszają widzenie błysków światła lub "iskier" w bocznym polu widzenia.
Zaciemnienie lub spadek pola widzenia: Może wystąpić uczucie, jakby "zasłona" lub "kurtyna" opadała na część pola widzenia. Jest to szczególnie niepokojący objaw, który może wskazywać na postępujące odwarstwienie siatkówki.
Nagła utrata wzroku: W skrajnych przypadkach, odwarstwienie siatkówki może prowadzić do nagłej, znaczącej utraty wzroku.

Jeżeli zaobserwujesz którekolwiek z tych objawów, niezwłocznie skonsultuj się z okulistą. Odwarstwienie siatkówki to stan wymagający pilnej opieki medycznej. Wczesne wykrycie i leczenie może zapobiec poważnej utracie wzroku lub nawet ślepocie.

Leczenie odwarstwienia siatkówki

Leczenie odwarstwienia siatkówki musi być dostosowane do konkretnego przypadku i zależy od zaawansowania, rodzaju i przyczyny odwarstwienia:

Laserowa koagulacja siatkówki: Jest to procedura, w której za pomocą lasera "zespala" się odwarstwione obszary siatkówki z jej podłożem.
Kriopeksja: Podobnie jak koagulacja laserowa, kriopeksja polega na "przyklejeniu" odwarstwionej siatkówki do ściany oka.
Pneumatyczna retinopeksja: Ta metoda polega na wstrzyknięciu do oka bańki gazowej, która pomaga przycisnąć odwarstwioną część siatkówki do ściany oka.
Witrektomia: Jest to bardziej złożona operacja, podczas której usuwa się ciało szkliste z wnętrza oka, aby zmniejszyć naciąg na siatkówkę.

Mimo że większość procedur leczenia odwarstwienia siatkówki jest skuteczna, jak każda interwencja medyczna, mogą one nieść ryzyko powikłań. Ze względu na możliwość wystąpienia powikłań, decyzję o metodzie leczenia należy podjąć po dokładnej diagnozie i konsultacji z okulistą specjalizującym się w chorobach siatkówki (retinologiem).

Zapobieganie odwarstwieniu siatkówki

Choć nie wszystkim przypadkom odwarstwienia siatkówki można zapobiec, istnieją środki ostrożności, które mogą zmniejszyć ryzyko wystąpienia tego stanu:

Regularne badania okulistyczne: Regularne wizyty u okulisty są kluczowe dla wczesnego wykrywania potencjalnych problemów ze wzrokiem, w tym zmian w siatkówce.
Zdrowy tryb życia: Dieta bogata w witaminy i minerały, szczególnie witaminy A, C i E oraz cynk, może wspierać zdrowie oczu.

Pamiętaj, że wcześniejsze wykrycie i leczenie wszelkich problemów ze wzrokiem jest najlepszym sposobem na zapobieganie poważnym konsekwencjom, takim jak odwarstwienie siatkówki.

Ptoza (opadająca powieka)

Jeśli zmagasz się z ptozą, na pewno wiesz, ile zmartwień może przysporzyć opadająca powieka. Przyczyna tego stanu najczęściej leży we wrodzonych zaburzeniach rozwojowych, lecz czasem jest objawem poważniejszego schorzenia. Istnieje jeden główny mięsień odpowiedzialny za poruszanie powiekami - to dźwigacz powieki górnej. Umożliwia on mruganie, podnoszenie powieki ku górze i utrzymywanie jej pozycji. Efektem takiego stanu jest nie tylko martwiący wygląd, ale i osłabienie widzenia. Powieka w wielu przypadkach opada bowiem do tego stopnia, że w znacznej części przykrywa gałkę oczną, a w tym źrenicę.

Ptoza - jak rozpoznać?

Wiele osób, które zmaga się z opadającą powieką zadaje sobie pytanie: „ptoza - jak wygląda? Jak odróżnić ją od zwykłego zmęczenia oczu?”. Zazwyczaj jest ona bardzo łatwa do rozpoznania, ponieważ dotyka tylko jedno oko, co stanowi zauważalny defekt estetyczny.

Przyczyny opadającej powieki

Oto, skąd może się brać opadająca powieka:

Miopatia, czyli choroba mięśni. W tym przypadku ptoza jest skutkiem nieprawidłowego rozwoju mięśnia dźwigacza powieki, który zachodzi jeszcze w życiu płodowym.
Czynnik mechaniczny - mowa o nim wtedy, gdy działanie dźwigacza górnej powieki jest prawidłowe, jednak jest on zbyt słaby, aby poradzić sobie z dodatkowym obciążeniem. Ptoza jest wówczas spowodowana np. przez blizny, obrzęk czy guz, które ciągną powiekę w dół.
Powikłania po nieprawidłowo przeprowadzonych zabiegach - np.
Spożycie alkoholu nie jest bezpośrednią przyczyną opadniętej powieki, jednak jego długotrwałe nadużywanie może przyczynić się do rozwoju schorzeń prowadzących do ptozy. Alkohol jest neurotoksyną, co oznacza, że bezpośrednio uszkadza komórki nerwowe.
Ptoza jest jedną z oznak, które świadczą o nadchodzącym lub trwającym udarze. Objawia się on bowiem jednostronnym osłabieniem mięśni ciała - zarówno nogi oraz ręki, jak i twarzy.
Opadająca powieka po udarze może pojawić się wtedy, gdy doprowadził on do uszkodzenia nerwów powiek, jej mięśni, lub pnia mózgu.
Ptoza może być rzadkim objawem w przypadku niektórych rodzajów raka - zwłaszcza tych bezpośrednio atakujących nerwy lub mięśnie odpowiedzialne za kontrolowanie powiek. Guzy, które rozwijają się w okolicy oczu mogą również pośrednio powodować ptozę przez wywieranie nacisku na nerwy, zakłócając ich prawidłową funkcję.
Zespół Hornera - to zbiór objawów, które następują w wyniku uszkodzenia połączenia nerwowego pomiędzy okiem a mózgiem. Występuje wówczas opadnięcie powieki, zaburzenia akomodacji oka spowodowane paraliżem mięśni oczu i heterochromia.
Niektóre źródła wskazują na opadnięcie powieki jako komplikacja długotrwałego noszenia twardych soczewek, jednak dzieje się to niezwykle rzadko. Najczęściej jest to związane z częstymi infekcjami oka w wyniku nieodpowiedniej higieny.

Jeśli nosisz zaś miękkie soczewki kontaktowe służące do korekcji wady refrakcji, nie masz się czym martwić.

Diagnostyka i leczenie ptozy

Gdy tylko zauważysz u siebie ptozę, jak najszybciej udaj się do okulisty. Lekarz będzie w stanie zbadać ogólny stan zdrowia oczu i powiek, a w razie potrzeby skieruje Cię na dalsze badania do odpowiednich specjalistów. Opadająca powieka może być spowodowana różnorakimi zaburzeniami, dlatego diagnostyka zazwyczaj odbywa się we współpracy kilku specjalistów, np.

Opadająca powieka nie jest chorobą, lecz jej objawem - dlatego leczenie ptozy opiera się na pozbyciu się jej przyczyn i wzmocnieniu aktywności mięśnia dźwigacza powieki górnej. Najczęściej opadająca powieka jest leczona chirurgicznie, jednak skontaktuj się ze swoim lekarzem, aby zaproponował Ci odpowiedni dla Twojej sytuacji tok leczenia i szczegółowo go wyjaśnił.

Odwinięcie powiek (ektropion)

Prawidłowe położenie brzegu powieki zależy od napięcia tarczki i więzadeł powiekowych podtrzymywanych przez mięsień okrężny oka. Odwinięcie powiek, czyli ektropion, polega na tym, że brzeg rzęsowy nie przylega, ale odstaje od wypukłej powierzchni gałki ocznej.

Rodzaje odwinięcia powiek

Odwinięcie powiek (łac. ectropion palpebrae) dzieli się na: inwolucyjne, porażenne, bliznowate, mechaniczne, wrodzone.

Przyczyny odwinięcia powiek

Najczęstszą przyczyną odwinięcia powiek są zmiany związane z wiekiem (inaczej zmiany inwolucyjne), takie jak zwiotczenie skóry powieki dolnej, rozciąganie więzadeł powiekowych (zwłaszcza bocznego), zwiotczenie tarczki powiekowej oraz zmniejszenie napięcia mięśnia okrężnego oka. Odwinięcie powieki spotyka się również u pacjentów z porażeniem nerwu twarzowego. Szczególnie często obserwuje się ektropion powieki dolnej u pacjentów po całkowitej resekcji (wycięciu) szczęki, kiedy dochodzi do utraty podłoża kostnego.

Objawy odwinięcia powiek

Odwinięcie brzegu rzęsowego sprawia, że gałka oczna jest zaczerwieniona a oko łzawi. Obnażenie spojówki powiekowej i gałkowej oraz odstawanie brzegu powieki od gałki ocznej prowadzi do przerastania nabłonka spojówki i stanów zapalnych. Mogą pojawiać się owrzodzenia rogówki, a gdy objawy trwają bardzo długo i mają charakter nawrotowy - nawet jej zwyrodnienie.

Odwinięcie może dotyczyć całej powieki dolnej albo tylko jej części: przyśrodkowej, bocznej lub środkowej. W odwinięciu całkowitym lub przyśrodkowym punkty łzowe nie przylegają do powierzchni gałki ocznej, co uniemożliwia fizjologiczny odpływ łez przez kanaliki łzowe. Wywinięcie brzegu rzęsowego powieki dolnej w jej odcinku przyśrodkowym osłabia czynność pompy łzowej i wywołuje łzawienie patologiczne (nieprawidłowe przelewanie się łez przez krawędź powieki), nasilone bardziej niż w innych postaciach odwinięcia powieki oraz niedomykalność powiek i wysychanie oka. Tej postaci mogą towarzyszyć powikłania: zwężenie i zniekształcenie punktu łzowego. W efekcie spojówka odwiniętej powieki wysycha i rogowacieje.

Diagnostyka odwinięcia powiek

Rozpoznanie odwinięcia powieki opiera się na badaniu klinicznym (oględziny w świetle dziennym, palpacja, badanie w lampie szczelinowej), w którym stwierdza się nieprawidłowe odstawanie brzegu rzęsowego od powierzchni gałki ocznej oraz łzawienie.

Leczenie odwinięcia powiek

Pacjent z odwinięciem powiek musi nauczyć się osuszania załzawionego oka poprzez dotyk chusteczką, a nie pocieranie oczu. Korekta chirurgiczna odwinięcia powieki dolnej w odcinku bocznym polega na zespoleniu bocznego brzegu tarczki z okostną wewnętrznej powierzchni bocznego brzegu oczodołu, pod górną odnogą więzadła powiekowego bocznego z jednoczesnym usunięciem nadmiaru skóry powieki dolnej. Odwinięcie powieki w części przyśrodkowej wymaga skrócenia powieki w poziomie. W tym celu wycina się romboidalny fragment spojówki i tarczki poniżej punktu łzowego, wycina się też powiekę na pełnej grubości (cięcie ma kształt litery T) oraz zdwaja przednią odnogę więzadła przyśrodkowego.

Udana korekcja chirurgiczna odwinięcia powieki dolnej przywraca powiekom prawidłowy stan anatomiczny i likwiduje wszystkie następstwa okulistyczne.

Zapobieganie odwinięciu powiek

Nie ma skutecznych metod zapobiegania odwinięciu powiek związanemu z wiekiem (inwolucyjnemu). W przypadkach odwinięcia porażennego profilaktykę stanowi jednoczesna rekonstrukcja nerwu twarzowego. W przypadkach pacjentów z chorobami nowotworowymi, których poddaje się resekcji szczęki, profilaktykę pooperacyjnego odwinięcia powieki stanowi jednoczesna lub wczesna rekonstrukcja podłoża kostnego.

Autorzy składają podziękowania Panu lek. stom.

tags: #odwrócona #soczewka #w #oku #przyczyny