Odwrotna Migracja Ptaków: Przyczyny i Skutki
- Szczegóły
Z powodu niszczenia naturalnych korytarzy migracyjnych wiele gatunków zwierząt wymarło lub wymiera. Ograniczenie populacji i puli genowej gatunku jest normalną sytuacją w przyrodzie - powodowaną zmianami klimatycznymi, geograficznymi, katastrofami naturalnymi, migracjami zwierząt, pojawieniem się nowych gatunków.
Warto przyjrzeć się fenomenowi wędrówek ptaków, który niezmiennie fascynuje naukowców i amatorów obserwacji tych zwierząt. Od 2006 r. w drugi weekend maja obchodzimy Światowy Dzień Ptaków Wędrownych. Wiedzę o wędrówkach ptaków zawdzięczamy metodzie znakowania schwytanych osobników metalowymi lub plastikowymi obrączkami. Dzięki obserwacji wiemy, że ogólny kierunek przebiega z północy na południe. Większość europejskich gatunków wędrownych kieruje się jesienią na południowy zachód lub południowy wschód.
Ptaki wędrowne charakteryzują się jaśniejszym ubarwieniem piór. Według naukowców jest to jedna z cech adaptacyjnych wykształcona w celu przetrwania długich i trudnych podróży w odległe tereny. Wybieranie tras wędrówki i wysokości lotu zależy od możliwości biologicznej danego gatunku.
Małe ptaki odbywają loty z prędkością 50-70 km/godz. Mniejsze ptaki pokonują dziennie około 100 km, duże do 500 km. W ciągu dnia wiele ptaków orientuje się dzięki słońcu, natomiast nocą mogą oceniać kierunek na podstawie położenia gwiazd. Niektóre podążają wzdłuż dolin rzek, pasm górskich, czy brzegów mórz.
Powszechnie wydaje nam się, że ptaki podróżują razem a w rzeczywistości często podróżują niezależnie. Stada tysięcy bocianów wędrujących miedzy Europą i Afryka, przelatują nad cieśniną gibraltarską albo and Bosforem. Jednak gdy ptaki znajdą się za morzem rozpraszają się. Podróżowanie w grupach daje młodym ptakom możliwość korzystania z doświadczenia starszych osobników, które wielokrotnie przemierzały cały szlak.
Przeczytaj także: Sterowniki i usterki ASUS K52J
Co roku wiosną i jesienią nad polskim niebem obserwujemy niezwykłe wędrówki ptaków. Niektóre z nich podróżują setki, a nawet tysiące kilometrów. Migracja oznacza przemieszczanie się niektórych gatunków zwierząt sezonowo. W taką podróż wybierają się zarówno całe populacje, jak i pojedyncze osobniki. Ze względu na pogodę zwierzęta poszukują lepszych warunków atmosferycznych. Dodatkowo to wszystko mocno powiązane jest z cyklem życiowym zwierząt, niektóre z nich na przykład szukają miejsc do spokojnego rozmnażania się.
Jednym z głównych bodźców do przeprowadzki jest zmiana długości dnia i kąta padania promieni słonecznych. Bez wątpienia organizm również daje zwierzętom znaki od wewnątrz, dzięki substancjom nazywanym hormonami. To one wpływają na ich zwiększone łaknienie przed podróżą, czy rozbudowę mięśni. Wystarczy obserwować zmiany ukształtowania terenu, pozycje światła, a nocą śledzić położenie gwiazd.
Imponującą podróż co roku pokonuje rybitwa popielata. To malutkie zwierzę waży niewiele ponad 100 gramów, a jego skrzydła rozpościerają się tylko na długość 70 centymetrów. Ten ptak co roku postanawia odwiedzić okolice dwóch skrajnych biegunów. Kiedy w Arktyce kończy się lato polarne, wyrusza do Antarktyki. Sama droga w jedną stronę to ponad 30 000 kilometrowy dystans!
Regularnie taki wysiłek muszą wykonywać na przykład łososie! Normalnie ich miejscem życia są morza. Jednak, gdy zbliża się czas tarła, wracają do rzek, gdzie same również się rodziły. Ich droga nie jest prosta - niejednokrotnie muszą skakać nad wodę, by przemieścić się wbrew prądowi rzeki! Czasem wędrówki wcale nie muszą być dalekie, a i tak są niezwykle kluczowe dla organizmów. Płazy, które hibernują całą zimę, wiosną przemieszczają się na bardziej podmokłe tereny. Dopiero tam będą mogły spokojnie się rozwijać i składać skrzek.
Niestety coraz częściej zdarza się, że wędrując po lepsze jutro, zwierzęta natrafiają na miejsca im niesprzyjające.
Przeczytaj także: Zastosowanie wężyków do filtra osmozy
Chów Wsobny a Jakość Potomstwa
Przykłady z hodowli ryb akwariowych pokazują, że chów wsobny nie zawsze musi prowadzić do negatywnych skutków. W jednym z przypadków, wszystkie molinezje pochodziły od jednej pary przez ponad 10 lat, a mimo to dorosłe osobniki były większe i zdrowsze niż ich rodzice. Z drugiej strony, w zbiorniku ogólnym, gdzie młode żyworódki pochodziły od 3-4 ryb, potomstwo nie dorównywało rodzicom, stając się karłowate. Walkingbeer sugeruje, że przerybienie, niedobór pokarmu i pogorszenie jakości wody mogły negatywnie wpłynąć na narybek.
Dein zauważa, że u wielu gatunków hodowlane ryby są większe od dzikich odpowiedników, ale kosztem płodności i żywotności. Z kolei Akwariusz pisze, że duże i agresywne osobniki mogą zjadać mniejsze rodzeństwo, przekazując geny dalej.
Wiadomo - drapieżnik w pierwszej kolejności likwiduje osobniki słabsze, gorszej kondycji, upośledzone ruchowo, zwyrodniałe, itd, szanse na przeżycie miały tylko te najsilniejsze, najzdrowsze - najlepsze jakościowo, które następnie rodziły kolejne pokolenia i sytuacja powtarzała się przez kilka pokoleń - czyli tak naprawdę dzięki naturalnej selekcji rozmnażały się tylko najlepsze jakościowo molinezje. Nie zmienia to jednak faktu, że wszystkie pochodzą z chowu wsobnego . Czyli nasuwa się kolejny wniosek, że nie tyle chów wsobny ma wpływ na słabą jakość kolejnych pokoleń, co brak selekcji. Proszę pamiętać, że moje wypowiedzi dotyczą ryb, a nie np. ssaków - tak jak powyższe posty.
Jednak nie zawsze chów wsobny przynosi pozytywne rezultaty. Przykłady z hodowli ptaków (kanarki, papużki faliste) pokazują, że już w trzecim pokoleniu ptaki nie nadawały się do dalszej hodowli, a większość młodych padała przed opuszczeniem gniazda lub zamierała jeszcze w zarodkach. Największą wadą chowu wsobnego jest to, że hodowcy nie zdają sobie sprawy, ile szkody może wyrządzić, o ile nie będzie stosowany w sposób prawidłowy. Zbyt intensywne inbredowanie prowadzi do utraty naturalnych cech i funkcji zwierząt, a tym samym do zmniejszenia ich żywotności. Częstą odpowiedzią na inbred jest tak zwana depresja inbredowa. Hodowca, który raz zdecydował się na prowadzenie inbredu, musi utrzymywać tę metodę hodowlaną przez cały czas.
Selekcja i Hodowla
Hodowca zapewnia możliwość rozmnażania większej ilości zwierząt danego gatunku - o pożądanych dla siebie cechach. Dla hodowcy jest ważne żeby plamka która była nad okiem znalazła się na doopie. A reszta jest mu [mam nadzieję że nie wszystkim] obojętna. Najlepszym przykładem do czego prowadzi kazirodztwo jest mieczyk czarny ! Chyba wszyscy wiedzą do czego prowadzi nie dodanie dzikiego koloru - zielonego w rozmnażaniu m.czarnego.
Przeczytaj także: Odwrócona osmoza: Twój przewodnik
W rozmnażaniu żubrów jest prowadzona bardzo ścisła selekcja żeby właśnie nie doprowadzić do bliskiego krzyżowania się tych zwierząt Do powstania naszego polskiego żubra na początku odbudowania stada była wprowadzona krew Bizona. Do czego doprowadza chów wsobny widać na psach.
W każdym środowisku są ludzie i... parapety, którzy z różnych względów postępują wbrew etyce, z głupoty, chęci zarobku, parcia na sukces, czy problemów psychicznych, co nie zmienia faktu, że tylko taka forma hodowli, z bazami danych, kontrolą, coraz to nowymi obowiązkowymi badaniami (np ostatnio obowiązkowy profil genetyczny dla zwierząt hodowlanych) daje szansę na hodowlę na jakimś poziomie.
Podsumowanie
Złożoność algorytmów stanowi duże wyzwanie dla wyjaśnienia darwinowskiego czy jakiegokolwiek innego wyjaśnienia powołującego się na ślepe procesy ewolucyjne. Potencjalnym powodem utrzymania różnorodności zwyczajów migracyjnych jest umożliwienie gatunkom przystosowywania się do zmian klimatu i wynikających z nich zmian środowiska życia. Znaczenie funkcjonalne danej cechy nie tłumaczy, w jaki sposób wyewoluowała wielokrotnie w królestwie zwierząt.
tags: #odwrocona #migracja #ptaków #przyczyny
