Oczyszczalnia wody: Zasada działania

Szczegóły: Opublikowano: 27. November 2025

Masz dom położony z dala od zbiorczej sieci kanalizacyjnej? Na pewno zastanawiasz się, jak w takim przypadku rozwiązać problem odprowadzania nieczystości. Własna przydomowa oczyszczalnia ścieków będzie świetnym rozwiązaniem. Z powodzeniem zastąpi przestarzałe już szambo i zapewni komfortowy i ekologiczny sposób utylizacji ścieków. Takie rozwiązanie pozwala również na oszczędności finansowe za sprawą niewielkich kosztów eksploatacji i możliwości wykorzystania wody z oczyszczonych ścieków na przykład do podlewania ogrodu. Sprawdź, czym jest i jak działa przydomowa oczyszczalnia ścieków.

Przydomowa oczyszczalnia ścieków - zasada działania

Zasada działania oczyszczalni polega na przetworzeniu ścieków w taki sposób, aby możliwe było ich odprowadzenie do gruntu, rowu melioracyjnego lub rzeki bez ryzyka skażenia środowiska. Oczyszczanie można podzielić na dwa etapy:

Pierwszy to wstępne oczyszczanie w osadniku gnilnym. Zachodzą tam procesy biochemiczne wywołane przez bakterie beztlenowe oraz zjawiska fizyczne. W ich wyniku zbiera się osad, który ulega fermentacji i rozkłada się na proste związki rozpuszczalne w wodzie, które przechodzą razem z wodą do kolejnego etapu oczyszczania, i nierozpuszczalne, które pozostają na dnie osadnika. Następnie ścieki przechodzą przez kosz filtracyjny i płynna część przepływa do osadnika wtórnego.

W drugim etapie zgromadzone ścieki są poddawane dalszemu oczyszczaniu w warunkach tlenowych. Następuje rozkładanie i neutralizowanie zanieczyszczeń groźnych dla środowiska.

Przydomowa oczyszczalnia ścieków - rodzaje

Przydomowa oczyszczalnia ścieków to coraz bardziej popularne rozwiązanie. Nie tylko za sprawą niskich kosztów eksploatacji, ale również dzięki swojemu ekologicznemu charakterowi. Jak działa przydomowa oczyszczalnia ścieków? Podstawowym elementem oczyszczalni jest osadnik, czyli zbiornik z tworzywa sztucznego, do którego trafiają ścieki w pierwszej kolejności. Tam dochodzi do wstępnego oczyszczania ścieków w warunkach beztlenowych. Dalszy proces oczyszczania jest uzależniony od rodzaju zastosowanej oczyszczalni. Do wyboru są oczyszczalnie biologiczne lub ekologiczne.

Przeczytaj także: Przydomowe oczyszczalnie ścieków Zawiercie

Ekologiczna oczyszczalnia ścieków - jak działa?

Taka oczyszczalnia składa się z osadnika i z rur drenażowych, które zakopuje się w gruncie. W osadniku gnilnym usuwana jest większość zanieczyszczeń, a wstępnie oczyszczone ścieki trafiają do drenażu. Tam są poddawane tlenowemu procesowi oczyszczania. Oczyszczalnia ekologiczna, inaczej drenażowa, potrzebuje dobrze przepuszczalnego gruntu i niskiego poziomu wód gruntowych. Nie wymaga zasilania energią elektryczną. Warto pamiętać, że woda pochodząca z oczyszczalni ekologicznej wymaga ponownego doczyszczenia przed jej ponownym wykorzystaniem. Nie nadaje się do podlewania roślin jadalnych, ale może służyć do podlewania trawy lub roślin ozdobnych.

Biologiczna oczyszczalnia ścieków - jak działa?

W tym przypadku proces oczyszczania zachodzi w jednym zbiorniku. Ten rodzaj oczyszczalni może być stosowany bez względu na rodzaj gruntu i poziom wód gruntowych. Wymaga zasilania energią elektryczną. Woda pozyskana z oczyszczalni biologicznej może zostać od razu ponownie wykorzystana na przykład do podlewania trawnika i roślin ozdobnych. Wśród rodzajów biologicznych oczyszczalni można wyróżnić:

Oczyszczalnie z osadem czynnym - działanie polega na funkcjonowaniu mikroorganizmów, czyli osadu czynnego. Rozkładają one tlenowo ścieki przy pomocy urządzenia napowietrzającego.
Oczyszczalnie ze złożem biologicznym - w procesie oczyszczania wykorzystuje się napowietrzone złoże biologiczne. Na jego powierzchni rozwijają się bakterie, które odżywiają się różnymi związkami ze ścieków.
Oczyszczalnie hybrydowe - łączy ona właściwości oczyszczalni z osadem czynnym i ze złożem biologicznym. Dzięki technologii hybrydowej możliwa jest bardzo wysoka skuteczność oczyszczania ścieków.

Elementy składowe przydomowej oczyszczalni ścieków

Ścieki z domu trafiają najpierw do osadnika, gdzie następuje oddzielenie części stałych i tłuszczów. To tutaj zaczyna się proces beztlenowego rozkładu zanieczyszczeń, czyli fermentacji.

Komora separacji - pełni rolę dodatkowego zabezpieczenia przed przedostawaniem się tłuszczów do reaktora biologicznego.
Reaktor biologiczny - podczyszczone ścieki przepływają do komory tlenowej, w której działa złoże biologiczne oraz tzw. osad czynny. W tej części bytują różnorodne mikroorganizmy, które rozkładają zanieczyszczenia organiczne. W komorze zastosowano napowietrzanie drobnopęcherzykowe, które dostarcza bakteriom odpowiednią ilość tlenu.
Klarowanie i osadnik wtórny - w specjalnie ukształtowanej komorze następuje oddzielenie wody od zawiesin. Oczyszczona w 97% woda wypływa poza zbiornik, a osad opada na dno osadnika wtórnego i jest kierowany do osadnika wstępnego dzięki systemowi recyrkulacji.

Pierwszym etapem jest osadnik wstępny, gdzie dominują procesy mechaniczne: sedymentacja i flotacja. Następnie w strefie beztlenowej bakterie prowadzą hydrolizę i fermentację, przekształcając substancje organiczne w związki prostsze. W komorze tlenowej mikroorganizmy aerobowe utleniają związki organiczne, zachodzi też nitryfikacja. W strefach anoksycznych bakterie przeprowadzają denitryfikację, a w systemie odbywa się eliminacja fosforu. biochemiczny dużych cząsteczek.

W dalszej części ścieki trafiają do komory tlenowej, jak i w postaci biofilmu przyczepionego do powierzchni złoża biologicznego. organicznych do dwutlenku węgla i wody. Nitrobacter utleniają je do azotanów. redukcji BZT₅ oraz usunięcia azotu amonowego. bardzo niskie. W tych warunkach bakterie fakultatywne prowadzą denitryfikację. atmosfery. związków azotu, które mogłyby doprowadzić do eutrofizacji wód powierzchniowych. Równolegle w systemie zachodzi eliminacja fosforu. Dzieje się to dwiema drogami. uwolnieniu w strefach beztlenowych. chemicznie, tworząc trudno rozpuszczalne sole wapnia, żelaza lub glinu. mechanizmy pozwalają ograniczać zawartość fosforu w ściekach oczyszczonych.

Przeczytaj także: Oczyszczalnia oksydacyjna: zasady działania

Ostatnim elementem oczyszczalni jest osadnik wtórny. procesy fizyczne, głównie sedymentacja. na dno, tworząc warstwę osadu, natomiast na powierzchni pozostaje klarowna woda. zostać bezpiecznie odprowadzona do gruntu lub rowu melioracyjnego.

Zmiękczanie wody - zasada działania

Twarda woda to spory problem. Można się jednak skutecznie uporać z tymi niedogodnościami i raz na zawsze pożegnać osad kamienny. Zmiękczacz wody to profesjonalne urządzenie, które sprawia, że twarda woda pozbawiana jest związków odpowiedzialnych za pojawianie się uciążliwych osadów kamiennych. Zmiękczacz montuje się na głównym przyłączu zimnej wody. Takie podłączenie zapewnia dostęp do miękkiej wody w każdym pomieszczeniu w domu.

Zmiękczanie wody odbywa się na bieżąco, w momencie jej poboru. Zanim woda popłynie domową instalacją wodną i trafi do kranu, przepływa przez znajdujące się w zmiękczaczu złoże jonowymienne. Twarda woda zawiera w sobie jony wapnia i magnezu, które powodują pojawianie się kamiennych osadów. Zmiękczanie - najprościej ujmując - polega na wymianie jonów wapnia i magnezu na jony sodu, którymi naładowane jest złoże. Gdy woda przez nie przepływa, zawarte w niej kationy wapnia i magnezu są zatrzymywane na powierzchni złoża, a do kranu trafia woda wzbogacona o jony sodu.

Zmiękczacz wody może skutecznie pracować przez wiele lat, jednak co pewien czas konieczna jest regeneracja złoża jonowymiennego. Proces ten uruchamia się automatycznie co kilka dni, w zależności od tego, jak twarda jest woda i jak często z niej korzystamy. Regeneracja złoża polega na jego przepłukaniu roztworem wody i soli tabletkowej, umieszczonej w zbiorniku zmiękczacza. Regeneracja złoża trwa około 2 godziny i zachodzi o dogodnej dla nas porze (np. w nocy). Złoże jonowymienne działa skutecznie przez 10-15 lat, w zależności od jakości wody. Jedyną czynnością, jaką wykonuje się przy zmiękczaczu przez ten czas jest okresowe uzupełnianie zbiornika solą w tabletkach.

Fizyczne oczyszczanie wody

Fizyczne oczyszczanie wody jest przedmiotem badań wielu uczonych od ponad 20 lat. Podczas tego czasu udowodniono jego skuteczność. Czasami jednak jest ona kwestionowana i odrzucana. Aby znaleźć tego przyczyny ważnym wydaje się być przeanalizowanie podstaw fizycznych, które pozwolą wyjaśnić sposób działania procesu/ów fizycznego oczyszczania wody i wyjaśnią sporne kwestie.

Przeczytaj także: Jak ustawić napowietrzanie?

Istnieje wiele informacji dotyczących wysokiej skuteczności tego typu oczyszczania wody pochodzących od uznanych instytucji m. in. Instytut Fizjologii Uniwersytetu Ludwika Maksymiliana w Monachium. W tej instytucji, wymiana laserów rurowych spowodowana odkładaniem się kamienia kotłowego podczas chłodzenia okazała się być do uniknięcia dzięki zastosowaniu urządzenia do fizycznego oczyszczania wody. Uzyskane wyniki potwierdzają skuteczność wyżej wymienionej metody, jednakże kwestia braku spodziewanych efektów także bywa podnoszona. W większości przypadków zwykli użytkownicy nie znają nawet producenta urządzenia (wielokrotnie mówią o tym, że urządzenie było tanie i kupione w markecie). Można wysnuć wniosek, że urządzenia te pracują w takich warunkach, że nie mogą osiągnąć swojej najwyższej skuteczności. Na pewno jednak na tej podstawie nie można jednak wyciągać wniosku, że fizyczne oczyszczanie wody jest bezużyteczne i nie ma zastosowania.

Po przeczytaniu publikacji naukowych również można odnieść wrażenie, że kwestionują one skuteczność tej metody, jednak często nie podają one żadnych dowodów naukowych uzasadniających krytykę fizycznego oczyszczania wody.

Usuwanie kamienia kotłowego

Celem stosowania tego typu oczyszczania jest usuniecie kamienia kotłowego. Z chemicznego punktu widzenia kamień kotłowy to węglan wapnia (CaCO3). Jest to biała substancja krystaliczna, trudno rozpuszczalna w wodzie. Wytwarza się jednak w wodzie nasyconej tlenkiem węgla(IV) (przechodząc w wodorowęglan wapnia Ca(HCO3)2, co jest możliwe, gdyż dwutlenek węgla CO2 reaguje z wodą H2O tworząc kwas węglowy H2CO3) lub w roztworze chlorku amonu (przechodząc w chlorek wapnia). W wysokich temperaturach, a także pod wpływem kwasów ulega on rozkładowi z wydzieleniem dwutlenku węgla. W przyrodzie występuje w postaci minerałów: aragonitu i kalcytu (główny składnik wapieni, marmuru i kredy). Zatem nasuwa się pytanie: dlaczego wapno się wytrąca? Stężenie rozpuszczonego Ca(HCO3)2 nigdy przecież nie osiąga wartości nasycenia, która, jeśli przekroczona, powodowałaby wytrącanie rozpuszczonej substancji w postaci krystalicznej? Odpowiedzi na to pytanie mogą udzielić miejsca, w których zarastają rurociągi. Są to przede wszystkim kolanka, rozgałęzienia i punkty końcowe (w tym również krany). Dzieje się to zwłaszcza tam, gdzie jest styczność z ciepłą wodą, ale zauważyć należy, że zbiorniki wody ciepłej są wolne od kamienia w przeciwieństwie do zawsze zakamieniałych powierzchni, które ogrzewają wodę. Zatem, dlaczego w tych punktach osadza się kamień?

Odpowiedź jest bardzo prosta: musi być gradient/różnica energii która prowadzi do otwarcia struktur wodnych tzw. klatek dookoła rozpuszczonych jonów, które to reagują pomiędzy sobą. W tym samym czasie zostaje naruszona równowaga węglanowo-wapniowa i zaczyna brakować CO2. Wówczas związki zaczynają szukać punktu, w którym mogą zacząć krystalizować, tzw. jądra krystalizacji. Punkty takie zawsze znajdują się na ścianach rur. Wraz z trwającym odkładaniem się wapna powstaje skorupa nazywana kamieniem.

Skład kamienia kotłowego:

węglanów wapnia i magnezu (CaCO3, MgCO3),
siarczanów wapnia i magnezu (CaSO4, MgSO4),
fosforanów wapnia i magnezu (Ca3(PO4)2, Mg3(PO4)2),
krzemianów wapnia i magnezu (CaSiO2, MgSiO2),
wodorotlenku magnezu Mg(OH)2.

Osadzanie się kamienia jest niekorzystne, ponieważ stwarza warunki korozyjne, a co za tym idzie wpływa więc na szybsze niszczenie rur i urządzeń. Kamień, osadzając się na rurach, zmniejsza ich przekrój, co jednocześnie powoduje zwiększenie prędkości wody - oba te czynniki wpływają na większe opory przepływu. Większe opory przepływu oznaczają większe spadki ciśnienia. Może się więc okazać, że woda nie dopływa w wystarczającym stopniu do wszystkich odbiorców. Poza tym kamień ma małą przepuszczalność cieplną - osadzając się wewnątrz elementów instalacji grzewczej obniża jej wydajność, ponieważ mniej ciepła może przeniknąć przez pokryte kamieniem ścianki urządzeń. Warstwa kamienia kotłowego o grubości 1 mm powoduje zmniejszenie wydajności o ok. 46%.

Analizując rury użytkowane przez wiele lat, można zauważyć, że kamień zaczyna osadzać się zawsze na kolankach lub rozgałęzieniach i stamtąd rozrasta się w kierunku odcinków prostych. Z chemicznego punktu widzenia, krystalizacja węglanu wapnia przebiega zgodnie z poniższym równaniem:

Ca(HCO3)2 ↔ CaCO3 + H2O + CO2

Powyższa reakcja opisująca tworzenie kamienia może zachodzić także w drugą stronę, tj. kamień może się rozpuszczać. Kierunek, w którym zachodzi reakcja (tworzenia kamienia lub jego rozpuszczanie) zależy od tego w którą stronę zachwiana została równowaga węglanowo-wapniowa: w przypadku nadmiaru CO2, kamień jest rozpuszczany, w przeciwnym wypadku, odkładany. Kierunek zachodzenia tych procesów zależy także od czynników fizycznych: ciśnienia i temperatury.

Powszechnie wiadomo że, prawie wszystkie substancje stałe posiadają strukturę krystaliczną. Kryształy, ze względu na układ wewnętrzny cząstek w sieci krystalicznej, można podzielić na 7 układów krystalograficznych, w których wyróżnia się 32 klasy krystalograficzne.

Węglan wapnia CaCO3 występuje w przyrodzie w dwóch postaciach krystalicznych: jako heksagonalny kalcyt i aragonit, który ma budowę rombową. Osad węglanu wapnia wytrącony na gorąco z rozcieńczonych roztworów wykazuje strukturę nietrwałego aragonitu i z biegiem czasu przechodzi w kalcyt. Osad strącony na zimno jest bezpostaciowy i również stopniowo przechodzi w kalcyt. Te struktury krystaliczne są różne, ale powiązane ze sobą. W takim przypadku (tj. gdy struktura chemiczna jest taka sama) o tym jak krystalizuje węglan wapnia decydują warunki termodynamiczne (ciśnienie, temperatura). Jak widać na przedstawionych poniżej rysunkach, w przypadku obu sieci krystalicznych, jedna z osi jest dłuższa niż pozostałe. Oznacza to, że kryształ rośnie w jednym z kierunków szybciej. Szybkość wzrostu jest anizotropiczna, tj. zależna od kierunku. Oznacza to, że, jeśli kryształy mogą wzrastać w warunkach niezakłóconych, to krystalizują w formy przypominające igły. Jeśli prędkość wzrostu jest taka sama we wszystkich osiach, krystalizują wówczas w formy kuliste. W sieci krystalicznej kalcytu krystalizują także MgCO3 i FeCO3 (stąd ich obecność w kamieniu kotłowym).

Woda i jej właściwości

Aby zrozumieć ten proces należy zgłębić kilka informacji o wodzie. W rzucie na płaszczyznę cząsteczka wody ma wygląd trójkąta równoramiennego z atomem tlenu w jednym narożniku trójkąta i atomami wodoru w pozostałych dwóch. Boki tego trójkąta mają długości: 1,013 x 10 -10 m (wiązanie H - O) oraz 1,63 x 10-10 m (średnie odległości między atomami wodoru). Kąt między wiązaniami H - O ma wartość 104°27’, co odpowiada 1,82 rad. W trzech wymiarach cząsteczka wody ma kształt tetraedru z atomem tlenu w środku i atomami wodoru oraz wolnymi parami elektronowymi w wierzchołkach.

Cząsteczki wody są nieliniowe, a wiązania H-O są silnie spolaryzowane. Stąd też woda ma trwały moment dipolowy - czyli jest silnie polarna. Na atomie tlenu znajdują się dwie wolne pary elektronowe. Oznacza to, że cząsteczka wody może tworzyć cztery wiązania wodorowe: dwa przez tlen (a konkretnie przez jego wolne pary elektronowe) i dwa przez atomy wodoru mogące oddziaływać z innymi wolnymi parami elektronowymi. Te wiązania wodorowe są odpowiedzialne za łączenie się cząsteczek wody w asocjaty i za powstawanie struktury lodu.

Fizyka i chemia w procesie oczyszczania wody

W wodzie poddanej fizycznemu oczyszczaniu wody zahamowana zostaje krystalizacja węglanów (głównie kalcytu) w wyniku zainicjowania konkurencyjnego procesu, aktywacji koloidalnego roztworu krzemionki, która następnie absorbuje jony wapnia, magnezu i innych metali i wytrąca się jako bezpostaciowy skoagulowany aglomerat (aragonit). Prawdopodobnym mechanizmem aktywacji krzemionki koloidalnej jest deformacja warstwy rozmytej pod wpływem siły Lorentza, co prowadzi do zwiększonego stężenia kationów w warstwie absorpcyjnej ujemnie naładowanej krzemionki.

Istnieje wiele zasad, o które opierają się urządzenia stosowane do fizycznego oczyszczania wody: od magnesów umieszczanych wewnątrz rur po wstrzykiwanie zarodków kryształów do wody, do których przyczepiają się powstające kryształy węglanu wapnia. Zarodek kryształu to próbka monokryształu o określonej orientacji krystalograficznej, wykorzystywana w hodowli monokryształów w celu nadania kryształowi pożądanej orientacji. Użyte w omówionej w tej pracy metodzie, urządzenia zamieniają wodorowęglan wapnia Ca(HCO3)2 w elektrycznie i chemicznie obojętny CaCO3 bezpośrednio w wodzie, a nie na powierzchni rur. Krąży on nadal w wodzie - tyle, że w postaci mulistych osadów, a nie osadza się na ściankach instalacji w postaci kamienia kotłowego. Można to osiągnąć tylko wtedy, jeśli krystalizacja nastąpi zanim woda będzie miała kontakt ze ścianami rur, urządzeniami i zakończeniami sieci. By do tego doprowadzić, muszą być spełnione dwa warunki:

Jądro krystalizacji musi być obecne w wodzie; jeśli nie jest obecne to należy je wytworzyć,
Równowaga węglanowo - wapniowa musi zostać naruszona aby z rozpuszczonego wodorowęglanu wytworzył się stały węglan.

Doświadczenia pokazały, że wprowadzenie pola magnetycznego lub elektrycznego do wody pozwala na uzyskanie wymaganych rezultatów, choć z różnym skutkiem. W tej pracy uwaga została skupiona jedynie na wpływie pola elektrycznego.

Ważnym aspektem staje się rozpuszczony w wodzie kamień kotłowy (rysunek 7). Rozpuszczony kamień - wodorowęglan wapnia - dysocjuje do jednego, dodatnio naładowanego jonu Ca2+ i dwóch jonów wodorowęglanowych HCO3-. Każdy z jonów otoczony jest „klatką” cząsteczek wody: cząsteczki wody otaczają jon wapniowy w ten sposób, że atomy tlenu są skierowane w stronę jonu wapniowego, natomiast wodoru skierowane są na zewnątrz. Jon wodorowęglanowy jest otoczony cząsteczkami wody w ten sam sposób, z tym, że atomy tlenu są skierowane na zewnątrz.

Te „klatki” wodne powinny być postrzegane jako sfery o średnicy 1-2 nm z ok. 100-200 cząsteczkami wody otaczającymi jon. Masa każdej z grup (zarówno Ca2+ jak i HCO3-) wynosi 30-60 x 10-22 g. Jest to bardzo interesujące z punktu widzenia oczyszczania wody.

Wyindukowane zmienne pole elektryczne oddziałuje na jony i na grupy zawarte w wodzie powodując poruszanie się ich w rurze we wszystkich kierunkach. Oscylacje pola elektrycznego powodują oscylacje materii, które rozprzestrzeniają się osiowo (wzdłuż rury). Z fizycznego punktu widzenia jest to podłużna fala mechaniczna. Obszary zwiększonego ciśnienia i ciśnienia ujemnego przeplatają się, co powoduje lokalną adsorpcję CO2. Jeśli częstotliwość oscylacji jest odpowiednia, wtedy „klatki” wodne wokół jonów ulegają rozpadowi co powoduje lokalny spadek stężenia CO2. Równowaga węglanowo - wapniowa jest miejscami zaburzana. W tym samym czasie poszczególne jony rozpuszczonego węglanu wapnia są uwalniane z „klatek” wodnych. Wówczas mogą się ze sobą połączyć i tworzyć cząsteczki węglanu wapnia, które następnie służą jako jądra krystalizacji. Kolejne cząsteczki są pochłaniane przez takie jądro i rozpoczyna się na nich krystalizacja węglanu wapnia. Kryształy węglanu wapnia są elektrycznie obojętne i już nie reagują w wodzie. Ponadto, kryształy te nie odkładają się na istniejących złogach na ściankach rur.

Aby opisany powyżej proces mógł zajść, musi być wywołane zmienne pole elektryczne w określonym przedziale częstotliwości, który powoduje drgania rezonansowe „klatek” wodnych. Ponieważ wody wodociągowe spełniające niemieckie wymagania są różne pod względem ilości rozpuszczonych minerałów, pH i przewodności, różne są też warunki powstawania zmiennego pola elektrycznego w rurze. Dodatkowym czynnikiem wpływającym na proces jest zmienna prędkość przepływu wody. Parametry techniczne testowanego urządzenia jak i efekt końcowy procesu są znane, zatem sensownym jest, na podstawie tych informacji określenie teoretycznej i praktycznej efektywności urządzenia.

Stosowane urządzenie wyposażone jest w dwa uzwojenia, które naprzemiennie otrzymują impulsy zmieniane 10 razy na sekundę: 50 ms pulsacji i 50 ms braku pulsacji. Podczas gdy jeden ze zwojów nie ma przyłożonego napięcia, drugi otrzymuje pulsacje o częstotliwości od 3 do 32 kHz. Urządzenie to jest w stanie oczyszczać 5 m3 wody na godzinę. Oznacza to w przypadku rury ½ cala szybkość przepływu wody 1,13 cm/ms, natomiast w przypadku rury 1‑calowej: 0,28 cm/ms, a w przypadku rury 2‑calowej: 0,07 cm/ms. Co zatem z prędkością reakcji? Według Instytutu Maxa - Borna w Berlinie prędkość tworzenia cząstek w wodzie z użyciem matrycy laserowej wynosi od 10-20 x 10-15 s.

Warstwy ochronne i inkrustacja

Wiadomo, że płynąca w rurach woda przyspiesza na zakrzywieniach rur. Płynie ona szybciej po zewnętrznej niż po wewnętrznej stronie. Według uproszczonego równania Bernoulli’ego, suma ciśnień statycznego (Pstat) i dynamicznego (Pdyn) jest stała:

Pstat + Pdyn = const

tags: #oczyszczalnia #wody #zasada #działania