Czysta Woda a Usuwanie Brudu: Napięcie Powierzchniowe i Rola Surfaktantów

Szczegóły: Opublikowano: 01. December 2025

Napięcie powierzchniowe dotyczy sił działających na powierzchni międzyfazowej: ciecz-gaz, ciecz-ciecz lub ciecz-ciało stałe. Czysta woda wykazuje wysokie napięcie powierzchniowe wskutek wzajemnego przyciągania się cząsteczek, dlatego kropla wody dąży do przyjęcia kształtu kuli. Aby woda była skutecznym środkiem myjącym musi mieć zdolność zwilżania powierzchni czyli dotarcia do każdego mikro zakamarka. Wysokie napięcie powierzchniowo to uniemożliwia.

Aby woda zaczęła myć musimy doprowadzić do obniżenia jej napięcia powierzchniowego, ponieważ wraz z jego spadkiem napięcia rośnie zwilżalność wody czyli jej zdolność do penetracji powierzchni jako podstawowego czynnika wpływającego na mycie. Surfaktanty samorzutnie gromadzą się na powierzchni cieczy, a dokładnie na jej styku z inną fazą, w ten sposób, że ich część hydrofobowa - nie lubiąca wody znajduje się poza jej objętością, a grupa hydrofilowa kieruje się do wnętrza tej cieczy.

Przy dodawaniu kolejnych porcji surfaktantu oprócz zajmowania przestrzeni międzyfazowej zaczyna on penetrować wnętrze cieczy. Dalsze dodawanie surfaktanta nie powoduje już obniżenia napięcia powierzchniowego. Wówczas zaczynają tworzyć się złożone struktury, takie jak micele.

Właściwości Surfaktantów

Związki powierzchniowo-czynne posiadają różnorodne właściwości wynikające z ich budowy chemiczne. Związki powierzchniowo czynne z uwagi na swoją hydrofobowo-hydrofilową budowę rozpuszczają się w wielu rozpuszczalnikach. Rozpuszczalność związków jonowych w wodzie jest związana z dysocjacją i tworzeniem jonów, natomiast mechanizm rozpuszczania związków niejonowych wynika z tworzenia się wiązań wodorowych między cząsteczkami wody a tlenem eterowym w grupie oksyalkilenowej.

Im więcej jest grup eterowych w cząsteczce związku powierzchniowo czynnego tym wzrasta jego charakter hydrofilowy, a zatem i rozpuszczalność w wodzie. Rozpuszczalność ta jest zależna o temperatury. Im wyższa temperatura tym rozpuszczalność maleje i objawia się to zmętnieniem roztworu. Temperatura powyżej, w której wodne roztwory związków niejonowych stają się niejednorodne w wyniku rozdzielania się na dwie fazy zwana jest temperaturą zmętnienia. Temperatura, w której wodne roztwory związków niejonowych stają się jednorodne podczas chłodzenia zwana jest temperaturą klarowania. Jest ona często określana jako punkt zmętnienia „cloud piont”.

Przeczytaj także: Różnice między czystą wodą a czystą wódką

Do określenia puntu zmętnienia niejonowych związków powierzchniowo czynnych służy polska norma PN-EN 1890:2000 - Środki powierzchniowo czynne - Oznaczanie punktu zmętnienia niejonowych środków powierzchniowo czynnych otrzymanych przez kondensację z tlenkiem etylenu. Obecność większości soli nieorganicznych w wodzie obniża punkt zmętnienia związków powierzchniowo czynnych. Można temu zapobiec dodają do kompozycji specyficzne grupy związków tzw.

Równowaga Hydrofilowo-Lipofilowa (HLB)

Wskaźnik HLB (Hydrophile Lipophile Balance) to inaczej równowaga hydrofilowo - hydrofobowa (lipofilowa) jest miarą stosunku między częścią hydrofilową cząsteczki a jej częścią hydrofobową. Wskaźnik mieści się w umownej skali liczbowej od 0 do 20. Im niższa wartość HLB związku powierzchniowo czynnego (< 10), tym lepsza jest jego rozpuszczalność w olejach i związkach hydrofobowych. Im wyższa wartość HLB (> 10), tym związek bardziej hydrofilowy i jego rozpuszczalność w wodzie rośnie, a maleje rozpuszczalność w olejach.

Pianotwórczość

Pianą nazywany jest układ dyspersyjny powietrza (lub innego gazu) w cieczy. Czyste ciecze nie powodują procesów spieniania. Następuje on wtedy, gdy do cieczy zawierającej odpowiedni surfaktant zostanie wprowadzone powietrze lub inny gaz. Zdolność produktu do wytwarzania piany określa się jako zdolność pianotwórczą. Miarą zdolności pianotwórczych jest objętość piany wytworzonej w określonych warunkach.

Oznaczanie zdolności pianotwórczych wykonuje się wg normy PN-ISO 696 - Środki powierzchniowo czynne - Oznaczanie zdolności pianotwórczych zmodyfikowaną metodą Ross-Miles'a oraz wg normy PN-EN 12728 - Środki powierzchniowo czynne - Oznaczanie zdolności pianotwórczych - Metoda wytwarzania piany perforowanym krążkiem. W procesie powstawania piany w roztworze zawierającym dany surfaktant następuje porządkowanie cząsteczek surfaktantu na powierzchni roztworu.

Przy dużych stężeniach roztworów surfaktantu w roztworze jego cząsteczki ustawiają się prostopadle do granicy faz powietrze-woda. W ten sposób głowy polarne cząsteczki surfaktantu skierowane są do roztworu wodnego, natomiast części hydrofobowe w stronę powietrza, czyli fazy mniej polarnej. Piana powstaje wówczas, gdy do roztworu surfaktantu zostanie wtłoczony gaz, np. powietrze. Powietrze ze względu na mniejszą gęstość od cieczy próbując wydostać się z cieczy powoduje, że cząsteczki surfaktantów tworzą cienkie warstewki na granicy fazy ciecz-powietrze, widziane w postaci baniek lub pęcherzyków.

Przeczytaj także: Czysta Woda: Regulamin konkursu

Zdolność do tworzenia pian związków powierzchniowo czynnych w wodnych roztworach zależy od: budowy chemicznej surfaktantu i jego stężenia, wartości pH tego roztworu oraz twardości wody i obecności innych składników roztworu. Związki anionowe powierzchniowo czynne posiadają wyższe zdolności pianotwórcze i zdecydowanie wyższe wskaźniki trwałości piany niż niejonowe.

Największą zdolnością pianotwórczą wykazują związki, które w swojej cząsteczce zawierają łańcuch alkilowy o długości 12-15 atomów węgla oraz łańcuchy polioksyetylenowe, które posiadają od 10 do 12 grup oksyetylenowych na cząsteczkę surfaktantu. Brak dobrych właściwości pianotwórczych wykazują surfaktanty z łańcuchem alkilowym poniżej 10 i powyżej 16 atomów węgla.

W zależności od rodzaju surfaktantu na ich zdolność pianotwórczą może wpływać wartość pH roztworu wodnego. W przypadku niejonowych surfaktantów zakres pH ich wodnych roztworów znajdujący się pomiędzy 3 a 9 nie stanowi ograniczeń do ich zastosowania jako substancji pianotwórczych, w przeciwieństwie do związków jonowych.

Zastosowanie Surfaktantów

Jako antystatyki można stosować zarówno surfaktanty anionowe, kationowe jak i niejonowe. Substancje te znalazły zastosowanie jako tzw. antystatyki zewnętrzne, które zapobiegają gromadzeniu się ładunków elektrycznych na powierzchni. Zmniejszenie rezystancji powierzchniowej nie tylko poprawia jakość towarów np. Związkami powierzchniowo czynnymi o zdolnościach zmiękczających jest grupa związków kationowych.

Dobór skutecznego surfaktanta o właściwościach zmiękczających zależy od jego budowy. Najczęściej używa się surfaktant o dwóch długich łańcuchach hydrofobowych połączalnych z grupą amoniową. Najlepsze właściwości przeciwzbrylajace posiadają kationowe surfaktanty, które wykazują tendencje do ulegania adsorpcji na ujemnie naładowanych powierzchniach ciał stałych.

Przeczytaj także: Filtracja wody ze zeolitem

Podstawowym składnikiem czynnym wszystkich środków piorących są surfaktanty. Właściwościowi piorące głównie zależą od budowy chemicznej i ilości użytych surfaktantów a także od rodzaju tkaniny poddawanej praniu, rodzaju zabrudzeń i warunków prania (np. twardość sody, stężenie i temperatura kąpieli piorącej, czas trwania i sposób prania). Mechanizm usuwania zabrudzeń, które są o charakterze hydrofobowym, polega zmniejszeniu napięcie powierzchniowe wody przez dodanie surfaktanta, dzięki czemu brud może się w niej rozpuścić.

Ta funkcja środków powierzchniowo czynnych wynika z ich budowy. Posiadają one długi niepolarny ogon przechwytujący cząsteczki brudu, oraz polarne głowy łączące się z cząsteczkami wody. Cząsteczki surfaktanta otaczają cząsteczki zabrudzeń, odrywają go od powierzchni i otaczają ze wszystkich stron, dzięki czemu cząsteczki brudu stają się rozpuszczalnymi w wodzie. Brud zostaje zamknięty w micele.

Emulsje i Emulgatory

Emulsją nazywamy układ dyspersyjny złożony z dwu cieczy niemieszających się ze sobą, z których jedna jest rozproszona w drugiej w postaci kropel o wymiarach 0,001 - 0,05 mm. Jedna z cieczy jest niepolarna, np. benzen, olej, druga polarna, np. woda. Faza rozpraszająca nazywana jest inaczej fazą zewnętrzną, bądź też ośrodkiem dyspersyjnym. Z kolei faza rozproszona (zdyspergowana) to faza wewnętrzna.

Podział Emulsji:

proste:
- O/W (olej w wodzie) - jeżeli fazą rozpraszającą jest ciecz polarna np. woda, a fazą rozproszoną w postaci kropel jest ciecz niepolarna np. olej.
- W/O (woda w oleju) - jeżeli fazą rozpraszającą jest ciecz niepolarna np. olej, a fazą rozproszoną w postaci kropel jest ciecz polarna np. woda.
złożone:
- podwójne - O/W/O lub W/O/W
- wielokrotne - poszczególne fazy emulsji są w sobie nawzajem pozamykane (np. w kosmetykach).

Metody Otrzymywania Emulsji:

mechaniczne wstrząsanie cieczy niemieszających się (w odpowiednich wytrząsarkach, bądź wymieszanie przy użyciu szybko obracających się mieszadeł);
stosowanie ultradźwięków - dwie niemieszające się ze sobą ciecze umieszcza się w polu ultradźwiękowym o oscylacji kilkuset tysięcy drgań na sekundę; pod wpływem oscylacji następuje emulgowanie z wytworzeniem nawet bardzo stężonych emulsji.

Obecnie najczęściej stosowane są metody mechaniczne - przy czym podczas dyspergowania dodaje się substancji zwanej emulgatorem. Cząsteczki emulgatora gromadząc się bowiem na granicy faz, stabilizują układ.

Rodzaje Emulgatorów:

Emulgatory naturalne (rzekome):
- związki wielkocząsteczkowe (emulgatory koloidalne - polisacharydy takie, jak skrobia, agar, guma arabska) - pęczniejąc w wodzie, zwiększają lepkość roztworu (przy większej lepkości cząsteczki zemulgowane mają utrudnioną możliwość poruszania się, dzięki czemu spada prawdopodobieństwo ich stykania się i zlewania),
- pyły nierozpuszczalnych ciał stałych (np. krzemionka, tlenek glinu) - mechanicznie utrudniają łączenie się cząstek fazy zdyspergowanej.
Tenzydy (surfaktanty)- są związkami powierzchniowo czynnymi. Wykazują one charakter amfifilowy, co oznacza, że składają się z części hydrofilowej (wykazującej powinowactwo do związków o budowie polarnej) i hydrofobowej (charakteryzującej się powinowactwem do związków niepolarnych). Dzięki temu w emulsji cząsteczki emulgatora ustawiają się na granicy faz (skierowując się częścią hydrofilową do fazy wodnej, zaś hydrofobową - do fazy olejowej) i powodują zmniejszenie napięcia międzyfazowego.

Spośród licznych grup surfaktantów szczególnie dużą aktywność biologiczną wykazują surfaktanty kationowe. Szczególne właściwości tej grupy obejmują aktywność biostatyczną i biobójczą. Aktywność biostatyczna jest to zdolność do hamowania rozwoju mikroorganizmów. Aktywność biostatyczną wodnych roztworów surfaktantów kationowych wyraża się zwykle, podając ich aktywność w stosunku do bakterii, drożdży i grzybów. Miarą aktywności biostatycznej surfaktanta jest minimalne stężenie hamujące (MIC). Określa ono minimalne stężenie surfaktanta, przy którym dalszy wzrost mikroorganizmu zostaje wstrzymany. Wartości liczbowe podaje się w częściach na milion (ppm) substancji aktywnej. Aktywność biobójcza danego surfaktanta określa się jakościowo jako zdolność tego produktu do zniszczenia możliwości rozwoju drobnoustrojów takich jak: bakterie, drożdże, pleśnie, grzyby czy algi.

Środki Czystości w Domu i Przemyśle

Każdy, kto choć raz próbował usunąć plamy z delikatnej tapicerki niewłaściwym środkiem lub zniszczył kamienną powierzchnię agresywnym detergentem, wie, jak ważny jest właściwy dobór środków czystości. Zrozumienie podstawowych zasad działania środków czystości pomaga w świadomym wyborze. Skala pH determinuje charakter środka - kwasowe (pH 0-6) rozpuszczają kamień i rdzę, neutralne (pH 7) są bezpieczne dla większości powierzchni, zasadowe (pH 8-14) usuwają tłuszcz i białko.

Surfaktanty to substancje obniżające napięcie powierzchniowe wody, umożliwiające lepsze zwilżanie i usuwanie brudu. Anionowe są najskuteczniejsze w usuwaniu brudu, ale mocno pienią się. Niejonowe lepiej działają w twardej wodzie charakterystycznej dla naszego regionu. Kationowe mają właściwości bakteriobójcze, idealne w wilgotnym klimacie. Substancje pomocnicze wzmacniają działanie. Enzymy rozkładają białka, tłuszcze, skrobię - świetne do plam organicznych. Wybielacze optyczne maskują zażółcenia, ale nie usuwają brudu. Środki chelatujące wiążą jony metali, zmiękczając wodę.

W nadmorskim klimacie drewno wymaga szczególnej troski ze względu na wysoką wilgotność. Drewno lakierowane czyścimy delikatnymi środkami o neutralnym pH. Woda z dodatkiem łagodnego detergentu, dobrze wyżęta ściereczka. Unikamy nadmiaru wody - może spowodować pęcznienie. Środki na bazie alkoholu szybko odparowują, nie wnikają w drewno. Drewno olejowane wymaga regularnego odżywiania. Mydło do drewna olejowanego czyści i pielęgnuje jednocześnie. Olej do renowacji stosujemy 2-4 razy w roku, częściej przy intensywnym użytkowaniu. W nadmorskim klimacie olejowanie chroni przed wilgocią. Drewno surowe jest najbardziej wrażliwe. Tylko suche metody czyszczenia - odkurzanie, zamiatanie. Wilgotna ściereczka tylko w razie konieczności, natychmiast wycieramy do sucha. Plamy wchłaniają się głęboko, często trzeba szlifować.

Kamień naturalny - marmur, granit, piaskowiec - to luksus wymagający wiedzy. Nigdy nie używamy środków kwasowych - trawią kamień! Detergenty o pH neutralnym lub lekko zasadowym. Specjalistyczne środki do kamienia naturalnego zawierają substancje nabłyszczające. Impregnacja co 6-12 miesięcy chroni przed plamami. Płytki ceramiczne i terakota są bardziej odporne. Uniwersalne środki czyszczące sprawdzają się doskonale. Do fug - środki przeciwpleśniowe, szczególnie ważne w wilgotnym klimacie. Kwasowe środki do usuwania osadów cementowych po remoncie. Nabłyszczacze do płytek nadają połysk.

Stal nierdzewna dominuje w kuchniach, ale w nadmorskim klimacie wymaga uwagi. Specjalistyczne środki do stali nierdzewnej nie rysują powierzchni. Czyszczenie zgodnie z kierunkiem szlifowania. Pasta polerska usuwa drobne rysy. Ocet lub kwasek cytrynowy usuwają kamień. Olejek mineralny tworzy warstwę ochronną przed odciskami palców. Aluminium jest delikatniejsze niż się wydaje. Środki o pH 6-8, bardziej kwasowe lub zasadowe mogą powodować korozję. Unikamy środków ściernych - miękki metal łatwo się rysuje. Pasta z sody i wody delikatnie czyści. W nadmorskim powietrzu aluminium anodowane jest trwalsze.

Szkło wydaje się proste w czyszczeniu, ale ma swoje wymagania. Środki na bazie alkoholu lub amoniaku nie pozostawiają smug. W nadmorskim klimacie sól na szybach wymaga najpierw spłukania wodą. Ściągaczka gumowa daje najlepsze efekty. Gazeta zamiast ściereczki - stary, sprawdzony sposób. Szkło hartowane w kabinach prysznicowych. Codzienny spray zapobiegający osadzaniu kamienia. Środki kwasowe do okresowego odkamieniania. Powłoki hydrofobowe ułatwiają spływanie wody. Gumowa ściągaczka po każdym prysznicu przedłuża czystość.

Plastik jest wszechobecny, ale różnorodny. PVC, PP, PE - każde tworzywo ma swoją specyfikę. Uniwersalne środki o neutralnym pH są bezpieczne. Unikamy acetonu, benzyny - mogą rozpuszczać niektóre tworzywa. Środki antystatyczne ograniczają przyciąganie kurzu. Akryl w wannach i brodzikach wymaga łagodnych środków. Nigdy środków ściernych - łatwo o trwałe rysy. Płynne środki lub spraye bez granulatu. Ocet usuwa osady wapienne bez uszkodzeń. Polerowanie przywraca połysk.

Czyszczenie w Kuchni Komercyjnej

Wszędzie tam, gdzie przygotowywane jest jedzenie, powstaną uporczywe zabrudzenia. Tłuszcze i resztki jedzenia należy systematycznie usuwać zgodnie z wytycznymi HACCP w celu wyeliminowania siedliska mikroorganizmów. Aby móc wytwarzać żywność bezpieczną pod względem higienicznym, kuchnię i powiązane z nią pomieszczenia (magazyny, chłodnie) oraz znajdujące się w niej maszyny należy utrzymywać w czystości poprzez dokładne czyszczenie i dezynfekcję, w stosownych przypadkach.

Ponieważ różne obszary i maszyny mają różne częstotliwości czyszczenia, należy utworzyć harmonogram czyszczenia i wywiesić go w widocznym miejscu w każdym obszarze wymagającym czyszczenia. Wykonane zadania muszą być dokładnie rejestrowane i wyraźnie udokumentowane podpisem, aby umożliwić monitorowanie.

Jasne płytki i stal nierdzewna charakteryzują wygląd kuchni komercyjnych. Aby oczyścić płytki z brudu na koniec dnia pracy, można zastosować myjki wysokociśnieniowe w połączeniu z pianownicą. Za pomocą odpowiednich pianowych środków czyszczących (alkalicznych/neutralnych/kwasowych) i powietrza dodanego do dyszy urządzenia wysokociśnieniowe wytwarzają pianę łatwą do aplikacji. Pianę czyszczącą aplikuje się z odległości około jednego do dwóch metrów , pracując od dołu do góry, aby wykorzystać dużą szerokość wyrzutu. Ważne jest jednak, aby używać tylko takiej ilości piany, jaka wchodzi w bezpośredni kontakt z powierzchnią, którą chcesz wyczyścić.

Pozwala to na wydajną pracę i pozwala uniknąć problemu nadmiernego zsuwania się piany po powierzchni pod jej własnym ciężarem, co zniweczyłoby korzyści wynikające ze zwiększonego czasu kontaktu. Jedyną rzeczą, na którą należy zwrócić uwagę przy stosowaniu kwaśnych środków czyszczących, jest to, że fugi płytek należy najpierw spłukać wodą. Do czyszczenia dużych przyborów kuchennych często potrzebne są urządzenia wysokociśnieniowe, które mają możliwość reguluacji ciśnienia i ilośći wody w pistolecie wysokociśnieniowym. Dzięki temu możliwa jest praca z odpowiednią kombinacją bez rozbryzgu się brudu w stronę użytkownika. Ponadto, jak w przypadku wszystkich elementów instalacji elektrycznej, prace należy wykonywać ostrożnie przy obniżonym ciśnieniu, aby nie uszkodzić wrażliwych układów elektrycznych. Narzędzia, które sprawdziły się w tym zakresie, to bardzo krótkie lance (250 mm) lub krótkie jednostki natryskowe, takie jak dysza Power mocowana bezpośrednio na pistolecie wysokociśnieniowym.

Wymagany poziom higieny maszyn i przyborów kuchennych można osiągnąć także stosując parownice. Para wydobywa się w postaci bardzo drobnych kropelek w temperaturze 100°C i pod ciśnieniem od 3 do 4 barów. Oznacza to, że para dociera do każdej szczeliny, do której trudno byłoby dotrzeć szczoteczką lub szmatką. Aby szybko oczyścić powierzchnie podczas pracy kuchni, możesz polegać na ręcznym czyszczeniu powierzchni. Powierzchnie mające kontakt z żywnością należy zawsze dezynfekować tylko wtedy, gdy zostały oczyszczone lub są czyste dla oka.

Podłoga w kuchni komercyjnej jest szczególnym wyzwaniem. Dzieje się tak dlatego, że aby zapobiec wypadkom przy pracy, wymagany jest bardzo wysoki poziom antypoślizgowości. Tam, gdzie zwykłe podłogi zapewniają antypoślizgowość na poziomie R9, podłogi do kuchni komercyjnych muszą legitymować się wartością R11 do R13. Płytki teksturowane posiadają również wypustki, dzięki którym woda nie stwarza ryzyka poślizgu.

Przydatne akcesorium do urządzeń wysokociśnieniowych - wyposażone w obrotową listwę dysz o lekko przesuniętym położeniu, natryskują wodę na podłogę pod wysokim ciśnieniem i bardzo skutecznie usuwają zabrudzenia. Listwaz włosia zapobiega pryskaniu wody na ściany i armaturę. W zależności od konstrukcji podłogi brudna woda albo spływa do odpływu, albo jest wypychana do kanału odpływowego za pomocą gumowego skrobaka. Do czyszczenia podłóg idealnie nadają się szorowarki.

Maszyny z rolkową głowicą szorującą dzięki małej powierzchni styku charakteryzują się dużym dociskiem, dzięki czemu w przypadku teksturowanych wykładzin podłogowych i fug można bez trudu osiągnąć wymagany efekt pracy. Wałki czyszczą się same dzięki dużej prędkości obrotowej, dzięki czemu brud nie przykleja się. Szorowarki posiadają funkcję odsysania, która zasysa brudną wodę. Dzięki odpowiednim akcesorium parownice i odkurzacze parowe można stosować również do czyszczenia podłóg. W przypadku miejsc silnie zabrudzonych odkurzacze parowe umożliwiają wstępne oczyszczenie powierzchni za pomocą środków chemicznych przed ponownym odessaniem brudnej wody za pomocą funkcji odsysania wstecznego.

Płytki stosowane w pomieszczeniach roboczych, przemysłowych i publicznych muszą spełniać określoną klasę antypoślizgowości zgodnie z grupami oceny R9 do R13 zgodnie z normą DIN 51130. W ten sposób unika się wypadków. Aby sprawdzić wartość, rzeczoznawca w obuwiu ochronnym stoi i chodzi po pochyłej powierzchni pokrytej olejem. Im wyższa grupa R, tym większy kąt nachylenia badanego obszaru. Płytki gresowe to atrakcyjna, bardzo popularna posadzka, która wyróżnia się wytrzymałością i antypoślizgowością, a także bardzo niskim współczynnikiem wchłaniania wilgoci.

Składniki Środków Czyszczących

Alkaliczne środki czyszczące nadają się do usuwania olejów, smarów i zabrudzeń zawierających białko. Kwaśne środki czyszczące usuwają zabrudzenia mineralne, takie jak kamień w umywalkach. Czasami mają właściwości dezynfekujące. Środki powierzchniowo czynne zmniejszają napięcie powierzchniowe wody, umożliwiając mieszanie się wody i brudu (zanieczyszczeń olejami i tłuszczami), tworząc emulsję. Bez tego wymieszania nie można rozpuścić i usunąć zabrudzeń. Surfaktanty występują w prawie wszystkich środkach czyszczących. Mydła również zaliczają się do kategorii środków powierzchniowo czynnych.

Twardość Wody

Wodę użytkową można podzielić na 5 kategorii ze względu na stopień twardości wody: bardzo miękka (niskie stężenie, miękka, średnio twarda, twarda, bardzo twarda. Twardość wody może być wyrażana w różnych jednostkach, a jedną z najczęściej stosowanych są tak zwane stopnie niemieckie (°n lub °d lub °dH lub dGH).

Lp.	Stopień twardości wody	mg CaCO3/l	°dH	mmol/l
1	Woda bardzo miękka	<2	<100	<5,6
2	Woda miękka	2-4	100-200	5,6-11,2
3	Woda średnio twarda	4-7	200-350	11,2-19,6
4	Woda twarda	7-11	350-550	19,6-30,8
5	Woda bardzo twarda	>11	>550	>30,8

Wpływ Środków Czyszczących na Środowisko

Detergenty oraz inne składniki środków piorących i czyszczących mogą mieć szkodliwe działanie na środowisko przyrodnicze. Szczególnie uciążliwe dla środowiska są dodawane do detergentów fosforany(V), które przedostają się wraz ze ściekami komunalnymi do wód, zanieczyszczając je i powodując ich eutrofizację.

Eutrofizacja

Eutrofizacja polega na intensywnym rozwoju roślin i mikroorganizmów wodnych wskutek wzrostu zawartości składników odżywczych w wodzie, głównie jonów fosforanowych(V), które pochodzą ze ścieków zanieczyszczonych środkami myjącymi i czyszczącymi. Początkowo jest to zjawisko korzystne, sprzyjające zwiększeniu populacji ryb w jeziorach i rzekach, jednak w kolejnych etapach przestaje być pozytywne.

W zbiornikach wodnych dochodzi do silnego rozwoju glonów i tak zwanego zakwitu wód. Utrudnienie dostępu światła do niższych warstw wody powoduje zahamowanie wzrostu roślin żyjących w głębszych warstwach zbiornika. Proces obumierania i gnicia glonów z kolei sprawia, że zawartość tlenu w wodzie obniża się, co ostatecznie zmniejsza populację wielu gatunków roślin i zwierząt. Stopniowo może następować zarastanie zbiornika wodnego i przekształcenie go w bagno. Dlatego bardzo ważne jest racjonalne stosowanie przez człowieka środków czyszczących oraz poszukiwanie nowych produktów, które nie będą stwarzały takich zagrożeń. Coraz częściej w sprzedaży znajdują się już środki czyszczące bez fosforanów(V), mające związki, które ulegają biodegradacji w oczyszczalniach ścieków. Kupując te preparaty możemy okazać swoją troskę o środowisko.

tags: #czysta #woda #a #usuwanie #brudu #napięcie