Sylwetki Gorzowian, Którzy Odeszli
- Szczegóły
W ciągu ostatnich 12 miesięcy Gorzów Wielkopolski pożegnał wielu zasłużonych mieszkańców. Dziś przedstawiamy sylwetki niektórych z nich.
Zdzisław Palicki
Dopiero 4 listopada odbył się pogrzeb Zdzisława Palickiego, znanego niegdyś działacza żużlowego, który zm. 28 października 2021 r. w wieku 90 lat. W 1952-1991 pracował w ZM „Gorzów”, najpierw jako technik laborant na Wydziale Odlewni, następnie kierował laboratorium w Dziale Głównego Metalurga, w końcu był kierownikiem sekcji kontroli jakości w Wydziale Odlewni.
Pasjonował się boksem i żużlem, już w 1953 wybrany został do zarządu klubu (koła sportowego) „Stal”, w 1965 wspomniany jako kierownik sekcji żużlowej, miał być też wiceprezesem klubu d/s wychowawczych; największą popularność zyskał jako pierwszy spiker zawodów żużlowych, zajmował się tym od 1953 do końca l. 70., kiedy spikerkę przejął Krzysztof Hołyński (1952-2016). Zajmował się także fotografią, należał do GTF, aparatem dokumentował działalność zakładu i klubu, był członkiem kolegium jednodniówka jubileuszowa samorządu robotniczego - „Gorzowski Metalowiec”, wydanej w 1970.
Odznaczony był m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym i Brązowym Krzyżem Zasługi, odznaką „Za zasługi w rozwoju woj. zielonogórskiego”, odznaką honorową m. Gorzowa, posiadał także złotą, srebrną i brązowa odznakę PZMot. Spoczął na cmentarzu komunalnym (kw. 48B, rz.
Irena Borysewicz
W przededniu Święta Zmarłych, 31 października, zm. Irena Borysewicz, pionierka „Stilonu”. Siostra Wacława Bieleninika (1918-1998), żona Sergiusza Borysewicza (1916-1995), wszyscy troje zostali ok. 1850 r. przeniesieni z Jeleniej Góry do nowo powstających Gorzowskich Zakładów Włókien Sztucznych, całe życie zawodowe spędziła w laboratorium włókienniczym, żyła 101 lat i 232 dni, była zapewne ostatnim żyjącym pracownikiem, świadkiem uroczystości uruchomienia „Stilonu” 7.07.1951 r. Pochowana została w grobie męża na cmentarzu komunalnym (kw. 21B, rz.
Przeczytaj także: Różnice między czystą wodą a czystą wódką
Walentyna Wesoła
W Dzień Zaduszny, 2 listopada, odeszła kolejna stulatka, Walentyna Wesoła, która w czasie swej aktywności zawodowej pracowała w dawnej pralni wojskowej nad Kłodawką, w miejsce której wybudowano „Grację”. Żyła 101 lat i 291 dni, pochowana został obok męża Józefa (1915-1987) na cmentarzu komunalnym (kw. 20A, rz.
Krzysztof Szlęzak
W Święto Niepodległości, 11.11., w wieku 67 zm. dr Krzysztof Szlęzak, chirurg, który praktykował w Szpitalu Powiatowym w Drezdenku i przychodni kolejowej przy ul. Dworcowej w Gorzowie. Pochowany został na cmentarzu komunalnym w Gorzowie (kw. 34A, rz.
Jan Suwary
17 listopada w wieku 73 l. odszedł Jan Suwary, b. piłkarz i trener, twórca gorzowskiego futbolu żeńskiego. Urodził się w Wieprzycach, w rodzinie pionierów ówczesnej wsi, sam w końcu l. 90. przejął po nich wieprzyckie gospodarstwo. Ukończył Technikum Mechaniczne; pracował zawodowo w „Stilonie”, w 2004 przebywał na zasiłku przedemerytalnym.
W 1966-1976 grał w piłkę w III-ligowym „Stilonie” oraz w „Łuczniku” Strzelce Kraj (1977), po zakończeniu kariery piłkarskiej został trenerem, w 1982 r. jako członek zarządu TKKF „Stilon” otrzymał zadanie skompletowania żeńskiej drużyny piłki nożnej na mecz 1-majowy z ekipą piłkarek z NRD, który gorzowianki wygrały 7:0; odtąd przez 24 lata (do 2006) z 2,5-letnią przerwą (1999-2001) prowadził drużynę piłkarek TTKF „Stilon”, która od chwili założenia grała w ekstraklasie, zdobywając w ciągu 21 lat 3 razy mistrzostwo kraju, Puchar Polski, a także pięciokrotnie mistrzostwo halowe, przez kilka lat był też drugim trenerem kobiecej reprezentacji Polski, wiosną 2006 odszedł na trenera „Toromy” Torzym, w 2020 prowadził „Iskrę” Janczewo.
W 2015 otrzymał godność Honorowego Członka GOZPN, w 2016 - LZPN. Pochowany został w grobie rodziców na cmentarzu komunalnym (kw. 18A, rz.
Przeczytaj także: Czysta Woda: Regulamin konkursu
Piotr Mackiewicz
Nazajutrz, 18 listopada, w wieku zm. 84 l. zm. Piotr Mackiewicz, nauczyciel, działacz gospodarczy i partyjny, b. dyrektor NBP w Gorzowie. Jego rodzice po wojnie osiedli w Górkach Noteckich. W nieznanym bliżej czasie uczył w SP w Żydowie, pow. Bartoszyce, w 1960 ukończył wydział handlowo-towaroznawczy WSE w Poznaniu.
Po studiach pracował jako nauczyciel przedmiotów ekonomicznych w Technikum Ekonomicznym (1960-1968), w 1962/63 wykładał też ekonomię polityczną w PTRR w Zieleńcu; następnie był kierownikiem działu ekonomiczno-organizacyjnego w „Silwanie”, skąd przeszedł do GPBP, gdzie zajmował kolejno stanowiska kierownika działu zaopatrzenia i transportu, kierownika zespołu budów „Stilon” oraz kierownika sekcji gospodarki materiałowej; w 1974 został dyrektorem Oddziału PKO w Gorzowie, w 1975 - zastępcą dyrektora Oddziału Wojewódzkiego NBP, w 1977-1978 został urlopowany do pracy w PZPR, w 1978-1984 był dyrektorem oddziału wojewódzkiego NBP, w 1984-1988 ponownie urlopowany, w 1988 został organizatorem oddziału nowo utworzonego Pomorskiego Banku Kredytowego, 1.11.1988 objął funkcję dyrektora placówki, na stanowisku tym zapewne do fuzji z Grupą PEKAO S.A w 1996, od 2001 na emeryturze.
Od 1965 - członek PZPR, w 1979-1981 był członkiem egzekutywy KM PZPR w Gorzowie, jako urlopowany do pracy w aparacie w 1977-1978 był zast. kierownika Wydziału Ekonomicznego KW PZPR, a od 21.01.1984 do 1.11.1988 - sekretarzem ds. ekonomicznych KW PZPR. W 2004 został przewodniczącym Rady Społecznej Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy. Od 2003 zasiadał w zarządzie Towarzystwa Miłośników Polesia; w 2014 nagrał dla Archiwum Ośrodka „Pamięć i Przyszłość” wspomnienia, obejmujące okres od 1941 i wydarzenia w Horodyszczu, Pińsku, Kutnie, Zwierzynie, Górkach, Brzezince, Szczecinie, Zieleńcu, Poznaniu i Gorzowie. Zgromadził ogromną kolekcje starych zegarów, na emeryturze zajął się ich naprawą i konserwacją. Pożegnanie odbyło się 26.11.
Klara Rawicz-Lipińska
Cztery dni później, 24 listopada w wieku 72 lat odeszła Klara Rawicz-Lipińska, artystka plastyk, organizatorka i b. dyrektorka Liceum Plastycznego. Od 3. roku życia mieszkanka Gorzowa, ukończyła I LO (1963-1967), Państwową Szkołę Architektury (pomaturalne studium w ZSB) w Gorzowie (1967-1970), a w 1986 z wyróżnieniem - studia na ASP w Poznaniu.
Od 1970 pracowała w Szpitalu Psychiatrycznym, następnie na budowie, w 1978-1987 była kierownikiem działu plastyki w WDK w Gorzowie, następnie w DK „Małyszyn”, zajmując się m.in. upowszechnianiem sztuki, organizacją plenerów i wystaw, w październiku 1989 została jednym z wojewódzkich konsultantów plastycznych, powołanych przez dyrektora WDK, w 1994-2004 była dyrektorką Liceum Plastycznego, które zorganizowała, ostatnio występowała w MCK z wykładami na temat sztuki i architektury.
Przeczytaj także: Filtracja wody ze zeolitem
Była członkiem Polskiego Stowarzyszenia Edukacji Plastycznej, jako plastyczka uprawiała malarstwo i rysunek, w lutym 1989 r. prace swe zaprezentowała w klubie „Kierunki”, wystawiała też w Zielonej Górze, Nowej Soli i Beeskow (Niemcy), brała też udział w prezentacjach zbiorowych w Niemczech i we Włoszech. Zajmowała się też projektowaniem wzorów tkanin dla „Silwany” oraz wzorów odzieży dla „Koralu” Myślibórz” i „Diany” Sulechów, zaprojektowana przez nią bielizna dla „Korala” otrzymał w 1989 r. specjalny dyplom na 51. Targach Krajowych „Wiosna ‘89”. Odznaczona m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi (1988). Pochowana została na cmentarzu komunalnym (kw. 9DZ, rz.
Stefan Janik
29 listopada w wieku 84 r. zm. inż. Stefan Janik, konstruktor. Pracował w „Miastoprojekcie”, s w l. 1990-2011 był udziałowcem spółki PPB „Miastoprojekt”, w 1992 rozpoczął też działalność jako Pracownia Inżynierska „Autor”, w 1994 został wpisany na listę rzeczoznawców majątkowych. W l. 70. wykonał m.in. konstrukcję dachu starego amfiteatru, był też konstruktorem kościoła pw. Pierwszych Męczenników Polskich. Pochowany został na cmentarzu komunalnym (kw. 12DZ, rz.
Balbina Iwan
2 grudnia w wieku 76 lat odeszła Balbina Iwan, historyczka, b. nauczycielka w Technikum Chemicznym, publicystka historyczna, żona Józefa Iwana, też historyka. Oboje poznali się podczas studiów na kierunku historycznym w Akademii Pedagogicznej w Krakowie (1953-1957), razem w l. 60. pracowali w Gorzowie, w 1972 przenieśli się do Zielonej Góry.
Od co najmniej 1960 uczyła w Zasadniczej Szkole Włókienniczej przy GZPJ, następnie w Technikum Chemicznym, od 1972 uczyła w Zespole Szkół Ekonomicznych w Zielonej Górze, a w 1987-1991 była dyrektorką CKU. Miała na koncie wiele publikacji na tematy historyczne, wspólnie z mężem opublikowała m.in. Dwadzieścia lat ZSZ, („:Szkoła Zawodowa” 1964), Z dziejów najstarszej szkoły zawodowej w Gorzowie Wielkopolskim (1945-1965), („Przegląd Historyczno-Oświatowy” 1969), Historia ZNP [w Gorzowie i pow. gorzowskim], („Ziemia Gorzowska” z 12.1971), napisali też niektóre rozdziały w monografii Kostrzyńskie Zakłady Papiernicze (WSP Zielona Góra 1985), sama napisała także monografię XX lat Technikum Chemicznego w Gorzowie Wlkp. 1951-1971. Zmarła w Zielonej Górze, pochowana została na cmentarzu parafialnym w rodzinnej miejscowości męża w Łukawicy, pow.
Janina Bodnarowska
W 14 dni po swych setnych urodzinach, 20 grudnia zmarła Janina Bodnarowska, wdowa pod Stanisławie Bodnarowskim (1904-2002), oboje byli przed laty znanymi działaczami samorządu mieszkańców, on w KOSM nr 9, ona w KOSM nr 6. Spoczywa wraz z mężem na cmentarzu komunalnym (kw. 27A, rz.
Miron Dunajski
Tuż po świętach, 27 grudnia, w wieku 83 lat odszedł Miron Dunajski, nauczyciel, em. podinspektor oświaty Ukończył Technikum Wychowania Fizycznego w Katowicach (1954-1959), później także AWF w Poznaniu. W 1961-1963 mieszkał i uczył w SP w Mroczeniu, przez co najmniej 20 lat pracował w SP nr 1 w Dębnie, w 1990 był już kierownikiem Wydziału Młodzieży i Kultury Fizycznej UM w Gorzowie, w 1991 nadzorował miejskie przedszkola, w 1994 pozostawał podinspektorem ds. szkolnictwa podstawowego, w 2004 nadal pracował w Wydziale Edukacji UM. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Gorzowie (kw. 8A, rz.
Grażyna Wojciechowska
Z kolei tuż po Nowym Roku 3 stycznia 2022 r. w wieku 74 lat zmarła Grażyna Wojciechowska, nauczycielka, działaczka związkowa, a przede wszystkim długoletnia, najbardziej rozpoznawalna radna. „Dziewczyna z Zawarcia”, absolwentka LO nr 19 (II LO) i WSWF w Poznaniu, pracowała jako nauczycielka wf w II LO i Zespole Szkół Elektrycznych, w 1983 oddelegowana do pracy w ZNP. Była prezeską ZO ZNP w Gorzowie i wiceprezeską Okręgu Lubuskiego ZNP.
Od wczesnych lat uprawiała sport, jako licealistka na MP juniorów w 1965 zajęła pierwsze miejsce w biegu na 60 m przez płotki, ustanawiając wynikiem 11,6 s do dziś nie pobity rekord województwa (zielonogórskiego), ponadto - 8 s na 60 m, 12,8 s na 100 m, 11,6 s na 80 m/pł., 530 cm w skoku w dal. W 1989 r. po raz pierwszy kandydowała do Sejmu, obiegając się o mandat nr 104 dla bezpartyjnych (8.457 głosów, 15,34%), w 2001 kandydowała do Senatu z listy KWW Wojciechowska (26.252, 8,31%), ponownie w 2005 z listy KW Socjaldemokracji Polskiej (25591, 9,40%).
Z powodzeniem działała jednak na płaszczyźnie samorządowej, już w 1984-1990 była radną WRN (odpowiednik Sejmiku Samorządowego), wybrana ponownie w 1988 z listy wojewódzkiej, gdzie otrzymała najwięcej głosów (148.543). Była radną RM z najdłuższym stażem, po raz pierwszy wybrana w 1994 z listy SLD, ponownie w 1998 (808 głosów), w 2002, w 2006 z listy LiD (1110), ale podawała się za niezależną, w 2010 z KWW Tadeusza Jędrzejczaka, w 2014 - z listy PSL (521), w 2018 z listy KWW Jacka Wójcickiego (1 564, 15,30%). W 2002-2012 pełniła funkcję wiceprzewodniczącej RM, odwołana z powodu, mówiąc najoględniej, swego temperamentu oratorskiego.
Przez wiele lat pracowała także jako kurator społeczny w wydziale rodzinnym Sądu Rejonowego, była wiceprzewodniczącą Zarządu Okręgowego PCK, należała do Stowarzyszenia „Europa-Donna” i Stowarzyszenia Twórców i Przyjaciół Kultury Cygańskiej, współpracowała z Gorzowskim Stowarzyszeniem Amazonek, jest wolontariuszem Hospicjum, od 2013 była prezeską własnej fundacji „Czysta woda”; w 2005 wspólnie z Janem Walentynowiczem kupiła tygodnik „Ziemia Gorzowska”, który wydawała do jego likwidacji w 2009 r. Mimo choroby pracowała do ostatnich dni, jeszcze 22.12.2021 uczestniczyła w sesji RM, po głosowaniu nad budżetem miasta źle się poczuła i opuściła obrady, przed końcem roku trafiła do szpitala, gdzie zmarła, pochowana został 10.01. w grobie rodzinnym na cmentarzu komunalnym (kw. 17B, rz. 1, nr 6), pogrzeb rozpoczął się mszą w katedrze, którą odprawił proboszcz Zbigniew Kobus, obecne były liczne poczty sztandarowe, miasta, wielu gorzowskich szkół i organizacji, radną pożegnał dyrektor teatru Jan Tomaszewicz, a o oprawę ceremonii zadali aktorzy Teatru im. Osterwy i uczniowie II LO, na cmentarz odprowadziła Gorzowska Orkiestra Dęta, nad urną przemawiali przedstawiciele władz miasta, prezydent Jacek Wójcicki i przewodniczący RM Jan Kaczanowski.
Zenon Szarkowski
Tego samego, 3 stycznia, tuż przed 91. urodzinami, zm. Zenon Szarkowski, który w młodości należał do czołowych pływaków „Kolejarza” w Gorzowie, później został działaczem sportowym i sędzią pływackim, aktywnym jeszcze w 2019 r., w 1966 został przewodniczącym Kolegium Sędziowskiego OZP. Od 2004 był także wiceprezesem Lubuskiego Stowarzyszenia Obrony Praw Członków Spółdzielni Mieszkaniowych. Spoczął obok żony Zdzisławy (1942-2010) na cmentarzu komunalnym (kw. 52B, rz.
Józef Konopelski
18 stycznia w wieku 84 l. odszedł Józef Konopelski, nauczyciel matematyki, b. dyrektor Zespołu Szkół Elektrycznych ( 1981-1990). W 2011 otrzymał odznakę honorową miasta Gorzowa. Pochowany został na cmentarzu komunalnym (kw. 4B, rz. 4, m.
Rafał Byczek
4 dni później, 22 stycznia, w wieku 46 lat zm. b. piłkarz Rafał Byczek, zw. „Luisem”. Ukończył Technikum Budowlane, od 1986 trenował w „Stilonie”, w 1995 grał na pozycji obrońcy. Pochowany został na cmentarzu komunalnym (kw. 36A, rz.
Teresa Lisowska
23 stycznia, w 2 dni po 70. urodzinach, odeszła Teresa Lisowska, wł. Gałła-Lisowska, aktorka i reżyserka, nestorka gorzowskiej sceny, wdowa po Stanisławie Gałła-Gałeckim (1929-2009), koledze ze sceny. Po maturze w 1969 r. podjęła studia na PWSTiF w Łodzi, ale z nieznanych powodów je przerwała, egzamin aktorski zdała eksternistycznie w 1976, w 1992 ukończyła kurs pracy teatralnej z dziećmi i młodzieżą w Wojewódzkim Ośrodku Metodycznym, Centrum Edukacji Teatralnej w Gdańsku.
Pracę zawodową zaczęła w 1970 w Estradzie Szczecińskiej, gdzie wystąpiła w przedstawieniu „Szewczyk Dratewka” oraz spektaklu dla dorosłych „Szewc-Kopytko Kiliński”, ale już w 1969 została zaangażowana do kilku ról w Teatrze im. Kruczkowskiego w Zielonej Górze, jako adeptka grała w Teatrze im. Siemaszkowej w Rzeszowie (1972/73), w Teatrze Ziemi Opolskiej i Teatrze im. Kochanowskiego w Opolu (1973-1976), w międzyczasie pracowała też w czeskim Cieszynie, następnie była aktorką w Teatrze im. Bogusławskiego w Kaliszu (1976-1977), następnie ponownie w Zielonej Górze...
tags: #fundacja #czysta #woda #gorzów #wlkp #statut
