Zastosowanie chloru w oczyszczalniach ścieków
- Szczegóły
Woda jest jednym z kluczowych elementów obecnych w codziennym życiu każdego z nas. Jest niezbędna przede wszystkim do funkcjonowania ogromnej różnorodności organizmów żywych występujących na Ziemi. Ciągły dostęp do tego medium wymagany jest do celów sanitarno-bytowych, w uprawie roślin, hodowli zwierząt oraz produkcji żywności, a w zależności od jego przeznaczenia musi spełniać określone wymagania pod względem jakości.
Nieodłącznym elementem korzystania z wody są ścieki (przemysłowe, rolnicze, bytowe i komunalne), powstające w wielu procesach związanych z działalnością człowieka.
Obecnie jednym z najważniejszych wyzwań technologicznych jest skuteczne oczyszczanie ścieków zapewniające zarówno bezpieczny pod względem sanitarnym stan mikrobiologiczny jak i odpowiednią jakość fizyczno - chemiczną odcieku. Badania naukowców pokazują, iż nie tylko ścieki surowe ale i ścieki oczyszczone mogą stanowić duże zagrożenie mikrobiologiczne dla jakości wód w odbiornikach. Szczególnie jest to ważne w odbiornikach wykorzystywanych przede wszystkim do produkcji wody zdatnej do spożycia, ale również do celów rekreacyjnych np. w rejonach nadmorskich, do hodowli ryb, do nawadniania w rolnictwie itp.
Głównym źródłem mikroorganizmów chorobotwórczych są ścieki miejskie zawierające fekalia i mocz ludzki oraz ścieki przemysłowe np. z rzeźni, mleczarni itp. Nie bez znaczenia pozostają także fekalia zwierzęce spłukiwane wodami opadowymi z powierzchni, a także fekalia szczurów zamieszkujących systemy kanalizacyjne. Najnowsze badania dowodzą, iż ścieki surowe to największy zbiornik bakterii jelitowych, a łączna liczba różnorodnych mikroorganizmów o różnym czasie przeżycia wynosi setki milionów w 1 ml. Większość mikroorganizmów obecnych w ściekach stanowią wirusy. Drugą grupą dominującą w ściekach stanowią bakterie. Rozpowszechnienie różnych typów mikroorganizmów chorobotwórczych w ściekach jest zróżnicowane, często charakterystyczne dla określonego kraju i regionu.
Zaniechanie dezynfekcji ścieków pochodzących np. ze szpitali zakaźnych spowodowałoby niekontrolowane rozprzestrzenianie się groźnych chorób.
Przeczytaj także: Skuteczne metody uzdatniania wody
Dezynfekcję ścieków można prowadzić metodami fizycznymi (przez zastosowanie promieniowania UV, pasteryzacji, promieniowania jonizującego) lub metodami chemicznymi (chlorowanie, ozonowanie). W różny sposób działają ona na komórki wegetatywne i formy przetrwalnikowe. Inaczej na daną metodę reagują wirusy, inaczej bakterie i grzyby, a jeszcze inaczej pierwotniaki. Niemniej jednak każde z nich w swojej budowie wewnętrznej posiada białko oraz kwasy nukleinowe, które odpowiadają za pełnienie funkcji życiowych.
Najtańszą i najbardziej rozpowszechnioną metodą dezynfekcji ścieków jest chlorowanie. Dodawany do ścieków chlor tworzy kwas podchlorawy (HOCL) i jon podchlorynowy (ClO). Kwas podchlorawy ma silne właściwości utleniające i dezynfekujące. Niszczy on większość mikroorganizmów w czasie krótszym niż 2 sekundy. Atakuje enzym dehydrogenazę fosfotriozy, występujący prawie we wszystkich komórkach i będący ważnym, czynnikiem w procesie utleniania glukozy w komórce. Liczne badania naukowców potwierdziły, iż enzym ten jest szczególnie wrażliwy na utleniające działanie chloru, który reaguje z jego grupami sulfhydrylowymi utleniając je do grup dwusiarczkowych, co powoduje blokadę enzymu.
Poza tym, w procesie unieszkodliwiania mikroorganizmów działają jeszcze inne czynniki np. prędkość dyfuzji środka dezynfekującego poprzez ścianę i błonę komórkową. Prędkość ta decyduje o stężeniu dezynfektanta wewnątrz komórki. Występujące w każdej komórce białka mają charakter amfoteryczny. Zawierają one ujemne grupy karboksylowe oraz dodatnie grupy aminowe. Przyjmując istnienie przewagi grup aminowych oraz związanie większości grup karboksylowych, można otrzymać dodatni ładunek komórki bakteryjnej. W roztworach o wyższym pH część tego ładunku zostaje zobojętniona. W związku z tym, obojętna cząsteczka HOCL może przeniknąć przez błonę komórkową bez żadnych oporów. Natomiast jon OCl- ujemnie naładowany zostaje rozładowany dodatnim ładunkiem komórki. W wyniku tego powstaje obojętny HOCL i obojętne grupy R∙NH2.
Efekt dezynfekcji zależy przede wszystkim od składu ścieków, dawki środka biobójczego, odczynu, temperatury, czasu kontaktu oraz rodzaju i liczby drobnoustrojów. Efekty te znacznie maleją w sytuacji wzrostu odczynu, obniżenia temperatury ścieków oraz zmniejszenia dawki i czasu kontaktu.
W prawidłowo eksploatowanych oczyszczalniach ścieków w Polsce ciągła dezynfekcja jest rzadko stosowana. Niektóre z krajów europejskich wprowadziły częściową dezynfekcję ścieków. W Niemczech dezynfekuje się ścieki odprowadzane na tereny rekreacyjne. Natomiast w Hiszpanii dezynfekuje się ścieki stosowane do nawadniania terenów rolniczych, pól sportowych i ogrodów, a we Francji zrzuty ścieków na obszarach chronionych. Najbardziej restrykcyjne prawo dotyczące dezynfekcji ścieków zostało wprowadzone w Stanach Zjednoczonych.
Przeczytaj także: Skuteczność odwróconej osmozy
Dezynfekcję ścieków, z pełną świadomością, należy uznawać za konieczny element w kontroli zagrożeń zdrowia publicznego. Ze względu na wzrost populacji, wzrost migracji oraz rozwój terenów rekreacyjnych, a co za tym idzie wzrost ilości produkowanych ścieków, efektywność procesów ochrony wód jest często ograniczona. Wymaga to zarówno podniesienia skuteczności procesów oczyszczania jak i wprowadzenie procesu dezynfekcji wytwarzanych ścieków.
Chlor jest pierwiastkiem chemicznym o liczbie atomowej 17 i masie cząsteczkowej 35,5. W naturze występuje w postaci minerału chlorku sodu (sól kuchenna) oraz innych soli. Chlor wolny używany do dezynfekcji tworzy się po rozpuszczeniu chloru gazowego w wodzie. Chlorowanie to proces uzdatniania i dezynfekcji wody przy użyciu chloru wolnego. Chlorowanie jest powszechną metodą dezynfekcji stosowaną w przypadku wody źródłowej o minimalnym zanieczyszczeń organicznych i niskim stężeniu trudnych do usunięcia mikroorganizmów, takich jak giardia lub cryptosporidium.
Chloroaminy tworzą się po dodaniu chloru do wody zawierającej amoniak. Reakcja chloru z amoniakiem może być pożądana lub niepożądana, w zależności od strategii uzdatniania wody. Chloraminacja to proces uzdatniania i dezynfekcji wody przy użyciu monochloroaminy jako głównej substancji dezynfekującej. Chloroaminy mają niższą reaktywność w porównaniu z wolnym chlorem i reagują mniej intensywnie z różnymi zanieczyszczeniami w surowej wodzie, szczególnie z substancjami organicznymi. Prowadzi to do powstania mniejszej ilości rakotwórczych produktów ubocznych dezynfekcji (DBP), głównie trihalometanów (THM). Jest to jeden z najważniejszych czynników wpływających na zapotrzebowanie na zastąpienie wolnego chlorowania chloraminacją.
Chlor całkowity jest sumą wszystkich rodzajów chloru wolnego i związanego obecnych w próbce. Silna substancja utleniająca, chlor (Cl 2), jest idealnym środkiem dezynfekującym. Właściwe poziomy chloru resztkowego w wodzie pitnej zapewniają, że woda jest bezpieczna do spożycia przez ludzi, jednak zbyt dużo chloru w wodzie może mieć szkodliwy wpływ na produkcję farmaceutyczną, procesy oczyszczania przy użyciu membran i inne zastosowania.
Zapotrzebowanie na chlor to całkowita ilość chloru potrzebna do reakcji ze wszystkimi zanieczyszczeniami zawartymi w wodzie, takimi jak metale, bakterie, związki organiczne lub amoniak. Po dodaniu do wody wolny chlor reaguje z zanieczyszczeniami i jest w ten sposób zużywany. Po zaspokojeniu zapotrzebowania stężenie wolnego chloru staje się mierzalne. W związku z tym zapotrzebowanie na chlor jest różnicą między ilością chloru dodanego do wody a mierzalną ilością chloru pozostałego po reakcji. Zrozumienie zapotrzebowania na chlor pomaga zapewnić skuteczną dezynfekcję w trakcie procesu uzdatniania wody.
Przeczytaj także: Bezpieczeństwo wody kranowej w Warszawie
Ze względu na szkodliwość chloru istnieją zastosowania wymagające „odchlorowania”. Odchlorowanie adsorpcyjne wykorzystuje węgiel aktywny do usuwania związków chloru.
Podczas wstępnego utleniania do wody źródłowej wpływającej do zakładu dodawany jest chlor (chlorowanie wstępne) w celu wytrącania minerałów na wstępnym etapie oczyszczania (poza dezynfekcją), aby pomóc w usunięciu substancji zawieszonych i rozpuszczonych przed filtracją. Aby chlor mógł działać skutecznie, jego stężenie przed i po filtracji (jak również pH, temperatura wody i czas kontaktu) muszą być monitorowane i kontrolowane. Większość oczyszczalni posiada komorę kontaktową (studnię do klarowania), gdzie wtryskiwany i mieszany jest chlor, który może pozostawać w kontakcie z wodą przez czas wymagany w zależności od temperatury, pH i rodzaju mikroorganizmów obecnych w wodzie. Chlorowanie przed filtracją (chlorowanie wstępne) i po filtracji (chlorowanie wtórne) jest kontrolowane w wielu punktach całego procesu oczyszczania i systemu dystrybucji.
Podczas reagowania z substancjami organicznymi w wodzie chlor może tworzyć produkty uboczne dezynfekcji ( DBP) które są uważane za szkodliwe dla zdrowia ludzkiego. Chlorowanie stosuje się w końcowych etapach oczyszczania w celu zabicia patogenów oraz mikroorganizmów stosowanych na wcześniejszych etapach uzdatniania w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu się chorób przenoszonych przez wodę.
Do zmniejszenia toksyczności ścieków stosuje się odchlorowanie w celu zarządzania resztkami chloru i zapewnienia zgodności z przepisami przed odprowadzaniem ścieków do jezior, rzek lub oceanu. Poziom chloru musi być monitorowany i kontrolowany, ponieważ gdy jest on zbyt niski, rozwój organizmów biologicznych może spowodować niedrożność układu.
Chlor jest często stosowany jako środek do dezynfekcji owoców, warzyw, drobiu i mięsa. Utrzymanie odpowiedniego stężenia chloru resztkowego jest niezbędne do optymalizacji mocy odkażania wody płuczącej. W recyrkulowanej wodzie używanej do kąpieli płuczącej podczas pasteryzacji po zakończeniu procesu pakowania gromadzą się zanieczyszczenia. Rury i zbiorniki stosowane w procesach przemysłowych są okresowo czyszczone i dezynfekowane w procedurze „czyszczenia na miejscu” (CIP).
Ogólnie rzecz biorąc, ta metoda optyczna wykorzystuje pomiary natężenia koloru do określenia stężenia chloru w roztworze. Po dodaniu do próbki odpowiednich roztworów buforowych i wskaźnikowych następuje reakcja, która powoduje uzyskanie koloru, którego natężenie jest proporcjonalne do stężenia chloru. Intensywność koloru jest mierzona wzrokowo, przy użyciu kolorymetru lub spektrofotometru. Metoda DPD to najczęściej stosowana metoda kolorymetryczna do pomiaru chloru. Można jej używać do pomiaru chloru wolnego i całkowitego za pomocą przyrządów polowych, laboratoryjnych i internetowych.
Metoda indofenolowa, selektywna dla monochloroaminy, może być stosowana do pomiaru monochloroaminy i wolnego amoniaku, a także wolnego chloru. Monochloroamina jest oznaczana bezpośrednio, podczas gdy oznaczanie zarówno wolnego chloru, jak i wolnego amoniaku w tej samej próbce wymaga użycia dodatkowego odczynnika w celu przekształcenia wolnego amoniaku w monochloroaminę. Wolny chlor może być również mierzony metodą indofenolową za pomocą systemu dwuodczynnikowego, który nie jest podatny na zakłócenia wpływające na metodę DPD.
Metoda ta określa stężenie chloru na podstawie zakończenia reakcji chemicznej między chlorem a titrantem dodanym do próbki. Titrant jest dodawany stopniowo aż do zakończenia reakcji. Punkt końcowy (lub punkt równoważnikowy) jest punktem, w którym titrant i chlor są zrównoważone. Punkt równoważnikowy można określić wzrokowo, używając kolorowego wskaźnika, albo za pomocą czujnika elektrochemicznego. Metoda DPD-FEAS wykorzystuje purpurowy wskaźnik wizualny miareczkowany do uzyskania bezbarwnego punktu końcowego. Metoda jodometryczna wykorzystuje niebieski wskaźnik wizualny, który znika w punkcie końcowym miareczkowania. Metoda reprezentuje miareczkowanie amperometryczne w celu ręcznego lub automatycznego określenia punktu końcowego. Do elektrody przykład się niewielkie napięcie, a punkt końcowy jest oznaczany przy zmianie natężenia prądu wynikającej z redukcji chloru przez titrant (tlenek fenyloarsyny). Mierzone zmiany natężenia prądu i objętości titrantu odpowiadają stężeniu chloru.
Metoda elektrochemiczna mierzy zmianę natężenia prądu elektrycznego wynikającą z reakcji chemicznych na elektrodach, przy czym prąd jest proporcjonalny do stężenia chloru. Dostępne są różne typy czujników amperometrycznych, co zapewnia lepszy dobór dla różnych rodzajów chloru. Metoda ta nie jest podatna na zakłócenia spowodowane barwą lub mętnością próbki, jednak powierzchnia czujnika mająca kontakt z próbką jest podatna na zanieczyszczenie. Niektóre analizatory amperometryczne nie wymagają odczynników.
Termin „chloroaminy” używany w branży uzdatniania wody określa trzy główne związki, które mogą powstać w wyniku reakcji amoniaku z chlorem: monochloroaminę, dichloroaminę i trichloroaminę. Chociaż monochloroamina jest docelowym środkiem dezynfekującym, gdy chlorowanie nie jest odpowiednio kontrolowane, inne niepożądane związki mogą pojawić się w chlorowanych systemach wód gruntowych zawierających naturalny amoniak oraz w chlorowanych ściekach. Należy zauważyć, że chloroaminy odnoszą się do grupy związków, a nie do jednej substancji. Bardziej technicznym opisem dla tej grupy byłoby „nieorganiczne chloroaminy”, aby odróżnić je od organicznych chloroamin, które mają małe lub zerowe zdolności do dezynfekcji.
Powszechnie przyjmuje się, że gdy chlor jest stale dodawany do wody zawierającej amoniak, chloroaminy tworzą się sekwencyjnie, tj. najpierw monochloroamina, następnie dichloroamina i wreszcie trichloroamina. Proces ten jest jednak odwrotny, gdy amoniak jest dodawany do wody chlorowanej. Celem chlorowania jest pełne uformowanie monochloroaminy przy uniknięciu innych chloroamin.
Inne utleniacze, takie jak brom, jod, ozon, dwutlenek chloru i niektóre metale lub nadtlenek wodoru, mogą reagować z DPD w różnych sytuacjach, powodując fałszywe pozytywne wyniki. Najczęściej zakłócenia powoduje utleniony mangan, który można skorygować poprzez poddanie próbki działaniu jodku potasu i arsenu sodu. W zakresach niskiego stężenia chloru rozpuszczony tlen może powodować zakłócenia, zwłaszcza w bezpośrednim świetle słonecznym. Jeśli w kolorymetrze lub spektrofotometrze stosowana jest metoda ULR (Ultra-Low Range), należy upewnić się, że została określona i odliczona od wyników analizy próbki ślepa próba odczynnika z użyciem wody dejonizowanej. Dobrym pomysłem jest również użycie tej samej kuwety do zerowania przyrządu i odczytu stężenia próbki.
Oznaczanie resztkowego wolnego chloru w obecności manganu i innychutleniaczy, które zakłócają kolorymetryczne metody DPD oraz metody DPD i miareczkowania amperometrycznego wolnego chloru.
Oznaczanie wolnego chloru w obecności chloroamin (wolny chlor powinien obficie występować w próbce wody). Chloroaminy reagują ze wskaźnikiem chloru wolnego DPD. Ich obecność powoduje, że kolor wynikowy jest niestabilny, a jego natężenie powoli się zwiększa wraz z upływem czasu.
Metoda indofenolowa dla wolnego chloru wykorzystuje roztwór odczynnika freechlor F w celu szybkiego konwertowania wolnego chloru obecnego w próbce na monochloroaminę. Utworzona monochloroamina jest następnie oznaczana za pomocą odczynnika monochlor F, który jest specyficzny dla monochloroaminy. Mangan, inne chloroaminy i chlorowane aminy organiczne nie reagują z odczynnikiem monochlor F i w związku z tym nie zakłócają oznaczenia wolnego chloru.
Całkowity chlor jest zwykle mierzony w systemach wykorzystujących chlorowanie, gdy celowo jest używana reakcja chloru z amoniakiem. Całkowity chlor jest sumą chloru wolnego i chloroamin nieorganicznych.
Wolny chlor jest zwykle mierzony w systemach wody pitnej wykorzystujących chlor lub podchloryn sodu do dezynfekcji, aby sprawdzić, czy woda zawiera wystarczającą ilość środka dezynfekującego. Typowe poziomy wolnego chloru resztkowego w wodzie pitnej wynoszą 0,2 - 2,0 mg/L Cl 2 , chociaż mogą wynosić nawet 4,0 mg/L na wlocie (POE).
Dwutlenek chloru jest nieorganicznym związkiem chemicznym, który jest z powodzeniem stosowany w procesach dezynfekcji i oczyszczania ścieków. Charakteryzuje się wysoką skutecznością eliminacji bakterii, wirusów i grzybów wraz z ich zarodnikami, a także trwałością w środowisku wodnym. Ten związek chemiczny jest stosowany w procesach dezynfekcji już od pierwszej połowy ubiegłego stulecia. Wcześniej wykorzystywano wolny chlor, co wiązało się z koniecznością stosowania znacznie wyższych dawek. Co ważne, skuteczność ditlenku chloru nie zależy od odczynu pH.
Ditlenek chloru reaguje z biomolekułami wirusów i bakterii oraz ma wpływ na zaburzenie replikacji RNA wirusów. Te właściwości sprawiają, że dobrze sprawdza się w procesach oczyszczania i dezynfekcji ścieków. Szczególnie problematyczne są nieczystości pochodzące ze szpitali oraz placówek medycznych, które zajmują się diagnozowaniem i leczeniem pacjentów z chorobami o charakterze wirusowym lub bakteryjnym.
W Polsce pierwsze próby wykorzystania tego związku chemicznego odbyły się już w latach pięćdziesiątych ubiegłego stulecia. Liczne badania naukowców wykazały, że wirusy są obecne w ściekach. W walce z tym rodzajem wirusa wystarczają ogólnodostępne metody dezynfekcji nieczystości, które są z powodzeniem stosowane przez wiele jednostek oraz przedsiębiorstw zajmujących się problemami wody. Ścieki szpitalne oraz te, które pochodzą z gospodarstw domowych i obiektów użyteczności publicznej, charakteryzują się jednak obecnością nie tylko wirusów.
Co warte podkreślenia, reakcje ditlenku chloru nie przyczyniają się do powstawania trihalometanów, które wykazują bardzo duże działanie rakotwórcze. Mimo aktywności wobec wirusów i bakteriofagów dwutlenek chloru nie oddziałuje mutagennie. Dwutlenek chloru znacznie lepiej od chloru rozpuszcza się w wodzie. W przypadku dezynfekcji chlorem powstają zarówno THM-y, jak i kwasy halooctowe. Chlor jest też niezdolny do przenikania do biofilmów, czyli zbiorowisk mikroorganizmów.
Zarówno wirusy, jak i groźne dla życia człowieka bakterie mogą przedostać się do ścieków, co wymusza na operatorach zakładów przemysłowych konieczność wykorzystania dwutlenku chloru na szeroką skalę. Jak dowiodły badania naukowe oraz szeroko zakrojone obserwacje i analizy, dezynfekcja ścieków tym konkretnym związkiem chemicznym jest znacznie bardziej skuteczna od procesu chlorowania. Wobec tego zdecydowanie zasadną wydaje się modernizacja technologii oczyszczania zakładająca użycie ditlenku chloru.
Skuteczna i efektywna metoda eliminacji groźnych bakterii oraz koronawirusa związana jest z wykorzystaniem generatorów dwutlenku chloru EuroClean OXCL. Urządzenia wyposażone są w moduły LTE, które umożliwiają zdalny dostęp i możliwość zmiany wielu parametrów pracy urządzenia, bez konieczności wizyty serwisu. Dotykowy panel sterowania wyświetla bieżące stany odczynników chemicznych. Urządzenie jest kompaktowe i w pełni zautomatyzowane.
Instalacja dezynfekcji ścieków, która opiera się na działaniu generatorów dwutlenku chloru EuroClean OXCL jest wysoce skuteczna, a jej eksploatacja cechuje się niskimi kosztami w tym znikomym zużyciem wody procesowej czy energii elektrycznej.
Stosowanie chloru pod różnymi postaciami jest obecnie jedną z najbardziej popularnych metod dezynfekcji wody. Stanowi jeden ze sposobów chemicznego kondycjonowania cieczy.
Chlorowanie, jako chemiczna metoda dezynfekcji, polega na wprowadzeniu do wody takich substancji jak dwutlenek chloru lub aktywny chlor. Ten ostatni jest wynikiem reakcji wodorotlenku sodu z chlorem gazowym. Dwutlenek chloru zaś jest gazem bardzo dobrze rozpuszczający się w wodzie. W przypadku niektórych instalacji, szczególnie tych, gdzie dezynfekcja nie jest prowadzona w sposób ciągły, rekomenduje się automatyczne systemy wytwarzania dwutlenku chloru. Wykorzystują one kwas chlorowodorowy i roztwór chlorynu sodowego w formie rozpuszczonej.
Chemia definiuje więc utlenianie jako reakcję, gdzie atom lub jon traci elektrony. Kiedy dochodzi do takiej oksydacji, następuje uaktywnienie funkcji dezynfekcyjnej chloru. Kiedy powstałe cząsteczki przenikną do wnętrza komórek patogenów, powodują ich uszkodzenie, uniemożliwiając ich dalszy rozwój bądź powodując ich śmierć. Mogą na przykład powodować uszkodzenia błon komórkowych patogenów.
W przypadku wody basenowej mówi się o tzw. chlorowaniu szokowym. Jest to dezynfekcja środkami chlorowymi, np. w postaci tabletek czy granulatu, z uwzględnieniem zwiększonej ich dawki. Następuje wówczas bardzo gwałtowny wzrost poziomu chloru w wodzie. Pozwala szybko i efektywnie pozbyć się nie tylko bakterii i mikroorganizmów, ale też biofilmu i glonów. Jeżeli w basenie zamiast krystalicznie, czystej wody zauważone zostaje jej zmętnienie czy zazielenienie, to znak, że warto przeprowadzić wspomniane chlorowanie szokowe. Warto wiedzieć, że optymalne warunki do przeprowadzenia takiego postępowania są wtedy, kiedy woda będzie miała pH w granicach 7-7,4.
Środków chlorowych nie należy wrzucać bezpośrednio do wody w basenie, ale umieszczać je w skimmerze albo specjalnym, pływającym dozowniku. To, jak długo utrzymuje się chlor w wodzie po chlorowaniu szokowym zależy od wielu czynników, w tym stopnia zanieczyszczenia wody. Kiedy chlor wchodzi w reakcje chemiczne z innymi substancjami, powstają produkty uboczne. Wśród nich wymienia się aldehydy, chlorany i chloryny, chlorofenole, chloroform, haloformy (THM) czy tetrachloroetyleny.
Istnieją pewne regulacje, które mówią, jakie jest możliwe dopuszczalne stężenie niektórych substancji ubocznych. Przykładowo, w przypadku chloranów ich stężenie w wodzie nie może przekraczać 0,7 [mg/l]. Z kolei jeśli chodzi o poziom chloroformu, nie może ono w basenie przekraczać wartości 0,030 mg/dm3. Pełne uzdatnianie wody powinno zatem, oprócz chlorowania, uwzględniać redukowanie zawartości związków pochodnych.
Samo chlorowanie wody jest bezpieczne dla zdrowia i wręcz pożądane - popularnie stosowane jest nie tylko w przypadku pływalni, basenów w hotelach itp., ale też na skalę masową korzystają z niego wodociągi. Co więcej, to właśnie brak stosowania jednej z najefektywniejszych metod uzdatniania wody, jaką jest chlorowanie, byłoby skrajnie niebezpieczne. Nieoczyszczona woda może zawierać szkodliwe drobnoustroje, bakterie, wirusy, grzyby. Niektóre rodzaje chlorowania skutecznie usuwają też biofilm, co jest dodatkową korzyścią dla zdrowia.
Jeśli mowa o bezpieczeństwie zdrowotnym, to nie sam chlor, a produkty uboczne jego utleniania mogą stanowić ryzyko. Dlatego, pomimo że chlorowanie jest niezwykle skuteczne w usuwaniu niebezpiecznych patogenów, wodociągi i pływalnie stale monitorują skład wody, również pod względem substancji ubocznych uzdatniania. Fakt, że proces chlorowania jest bezpieczny i potrzebny nie oznacza jednak, że chlor nigdy nie będzie wpływał w żaden sposób na organizm. Chlorowana woda basenowa może u osób z wrażliwą skórą powodować podrażnienie - delikatne zaczerwienienie lub swędzenie. Kiedy woda basenowa dostanie się do oczu, może też podrażniać spojówki, a u astmatyków zaś nasilać objawy choroby. Pitna woda chlorowana ma charakterystyczny smak i zapach. Te cechy wody chlorowanej mogą czasem zniechęcać do jej spożywania. Istnieją jednak metody na to, by skutecznie się ich pozbyć. Jednym tych sposobów jest stosowanie filtracji z użyciem aktywnego węgla bądź za pomocą odwróconej osmozy.
Podsumowując, użycie chloru jako środka dezynfekcyjnego w wodzie z pewnością jest skutecznym sposobem na zapewnienie bezpieczeństwa zdrowotnego poprzez eliminację patogenów, takich jak bakterie, wirusy i grzyby. Szczególnie warty zwrócenia uwagi jest fakt, że chlor skutecznie eliminuje gram-ujemne pałeczki bakterii należące do rodziny Enterobacteriaceae, popularnie zwane bakteriami kałowymi. Sporo krajów stosuje chlor jako środek dezynfekcyjny w celu zapewnienia czystej i bezpiecznej wody pitnej dla swoich mieszkańców. Chlorowanie jest też jedną z najtańszych metod kondycjonowania wody, chlor jest łatwo dostępny i stosowanie go jako środka dezynfekcyjnego jest stosunkowo proste i tanie. Umożliwia kontrolowanie jakości wody i zapobieganie powstawaniu zanieczyszczeń.
tags: #chlor #w #oczyszczalni #ścieków #zastosowanie
